وابستگی انسان به سکونت، امری ذاتی و انکارناپذیر است. خواه این سکونت به صورت دائم باشد یا موقت. آنچه که انسان را وادار به این امر می کند، رسیدن به یک نوع رفاه نسبی، حتی در پایین ترین سطوح است. در دوره های معاصر با رشد کم نظیر جمعیت و به تبع آن ایجاد بازارهای مختلف شغلی، باعث شده است تا نظام های کارآمد شغلی به صورت ارگان ها و سازمان های متفاوت تشکیل شود و از آنجایی که دسته ای از مشاغل، افراد را وا می دارد تا به صورت اقماری در محل کار حاضر بوده و از خانواده و سایر نظایر رفاهی خود دور باشند، ارگان های مربوطه را موظف می سازد تا برای افزایش کارآیی کارمندان خود، این نظایر رفاهی را در نزدیکی محل شغلی این افراد ایجاد کنند. یکی از این نظایر رفاهی، مجتمع های خدماتی و رفاهی است که سهم عمده ای را در خدمات رسانی به این افراد و خانواده های آنها دارا است. با وجود منابع تئوری و نمونه های ساخته شده، که البته تناقض های موجود در آن ها قابل انکار نیست، می توان گفت: آیا امروزه معیارهای صحیح طراحی مجتمع های خدماتی و رفاهی در شهرک های سازمانی با مشاغل همگون نمود یافته اند؟ احتمالا این مسئله رعایت شده است.
با طرح این فرضیه به دنبال اثبات آن در شهرک های سازمانی با مشاغل همگون در دوره ی معاصر هستیم. به دلیل ایجاد یک سوال و ارائه ی معیارهایی برای طراحی این مجتمع ها و استفاده از شیوه ی مقایسه، روش پژوهش توصیفی تحلیلی است.در این پژوهش متون فارسی و لاتین و اسناد تصویری مورد استفاده قرار گرفته است. سعی بر این است تا با شناسایی نواقص و موارد مطلوب، معیارهایی برای طراحی مجتمع های خدماتی و رفاهی در بستر شهرک های سازمانی با مشاغل همگون ارائه شود.