ویژگی مهم معماری که آن را از سایر فعالیت های هنری متمایز می گرداند، در عملکرد سه بعدی آن است که انسان را در خود جای می دهد. معماری، ظرف زندگی انسان و موضوع آن شکل زندگی انسان است. بنابراین معماری با زندگی انسان و نیازهای وی رابطه ای ناگسستنی دارد، به همین دلیل نیاز به شناخت کافی درمورد مفهوم کیفیت زندگی و تاثیری که این امر در ایجاد معماری متناسب با ویژگی ها و نیازهای انسان میتواند داشته باشد در دهه های گذشته احساس شده است، دراین مقاله ابتدا به بررسی سیر تحول مفهوم کیفیت زندگی در معماری در دهه های مختلف تاریخی پرداخته می شودکه در نهایت با استفاده از سه رویکرد بدست آمده: عینی، ذهنی و عینی- ذهنی به پایه های مطالعاتی معماری در پژوهش پیرامون کیفیت زندگی خواهیم رسید که به صورت: استاندارد سازی با رویکرد عینی، رضایت مندی از زندگی با رویکرد ذهنی و توسعه پایدار با رویکرد تعاملی( عینی- ذهنی) بیان می گردد. سه رویکرد یاد شده به عنوان اصلی ترین پایه های مطالعاتی معماری در پژوهش های پیرامون کیفیت زندگی هستند که به موجب توجه به انسان و شرایط زندگی او در محیط، به گونه ای این اندیشه را در زمره نظریه های "رفتار- محیط" قرار می دهند. در این میان معماری که به عنوان یکی از رشته های طراحی محیط و حرفه ای تاثیر گذار بر محیط زندگی و فعالیت انسان به شمار می رود نیز با توجه به دو عامل انسان و محیط در نظر گرفته می شود، تا بتوان با تکیه بر آن به ایجاد ارتباط عمیق تر بین کیفیت زندگی و معماری پرداخت.