انسانها دوره های سنی مختلفی را در طول زندگی خود تجربه می کنند که احساسات ، نیازها و تواناییهای آنها با توجه به هر برهه سنی و اقتضائات مربوط به آن سن ، دستخوش تغییراتی می شود . در این میان دوره سالمندی می تواند نمونه بارز و ملموسی از این تغییرات اساسی باشد ؛ چراکه سالمندان پس از سالها کار و تلاش ، وارد مرحله بازنشستگی شده و غالبا از فعالیت های اجتماعی آنها کاسته می شود که به دنبال آن دچار حس ناکارآمدی و طردشدن از جامعه می گردند . در واقع به جای اینکه این دوره سنی فرصت مناسبی برای سالمندان باشد تا آرامش و آسودگی را تجربه کنند و به گردش و تفریحات مناسب با شرایط خود بپردازند ، به سبب مشکلات و تغییرات یادشده ، عملا مستعد ابتلا به افسردگی و بیماری های روحی می باشند و این مشکل در سالمندانی که به اقامتگاههای مخصوص سالمندان منتقل شده اند و دور از خانواده زندگی می کنند تشدید می شود . این پژوهش در پی آن است تا با درنظر گرفتن مطالعات و تحقیقات روان شناسان در رابطه با تعامل اجتماعی و تعلق خاطر ، راهکارهایی را برای کمرنگ کردن این حس در سالمندان بیابد و فرض بر آن شد که با ایجاد حس تعلق خاطر به این اقامتگاه ها در سالمندان ، کم کم و ناخود آگاه حس دلتنگی در بین افراد از بین خواهد رفت و بهبود شرایط روحی آنان به بیشتر شدن تعاملات در بین سالمندان کمک خواهد کرد . روش تحقیق در این مقاله به صورت توصیفی – تحلیلی و جمع آوری اطلاعات اسنادی و کتابخانه ای بوده است ،که بعد از جمع بندی مطالب ، نتیجه حاصله ، نقش ایجاد تعلق خاطر را در افزایش تعامل اجتماعی بین سالمندان بسیار پررنگ می بیند پس می توان آن را راهکاری نو در این اقامتگاه ها قلمداد کرد.