معماری‌ سنتی‌ ایران‌ ،تجلی‌ نمادین‌ جهانی‌ ابدی‌ و ازلی‌ است‌ كه‌ این‌ جهان‌ را محلی‌ گذرا برای‌ نیل به‌ مرتبه‌ای‌ بالاتر به‌ منظور کسب ‌ آرامش‌ درونی و پایدار‌ می‌داند ؛ معماری‌ ایران‌ كه‌ به‌ صور‌ گوناگون‌ در بناهای‌ مختلف‌ نمایان‌ گشته‌، مرتبه خاصی‌ را داراست‌ كه‌ در آن‌ ، رسوم‌ و آیین‌ها در شرایط‌ اقلیمی‌ متفاوت تجلی می یابد.
در قرن بیست و یکم نوع معماری ، صرفه جويی در مصرف سوخت های فسيلی و تجدیدناپذیر و توسعه پايدار به مباحث مهمی در سطح جهان تبديل شده‌ است. به گونه ای‌که حفظ منابع طبیعی انرژی، کاهش آلوده کردن زمين ، کاهش ميزان مصرف سوخت های فسيلی به يکی از مهمترين مباحث در معماری شده است و معماران را به رعايت شیوه ای خاص و پیشگیرانه ای در زمينه ی ساخت و ساز و توسعه آن الزام می‌کند. افزايش جمعيت، عدم دسترسی به منابع ارزان ، کشورهای جهان را بيش از پيش با کمبود انرژی مورد نیاز رو به رو کرده و جوامع بشری را با خطراتی جدی تهديد می کند. معماری سنتی در مقابل معماری مدرن دارای ویژگی هایی است که با حفظ شرایط زیبا شناختی با اجتناب از اثرات تغییرات زیانبار محیط زیست در توسعه پایدار معماری اقلیم مختلف تاثیر بسزایی دارد. این مقاله گذرا به بررسی معماری سنتی در توسعه پایدار معماری مناطق گرم و خشک ایران می پردازد.