با توجه به رويکرد نظام برنامه ريزی کشور که مبتني بر برنامه ريزي متمرکز و برگرفته از شرايط سياسي و اجتماعي جامعه ايران مي باشد، برنامه‌هاي توسعه شهري نيز با نام برنامه های جامع به صورت برنامه ای متمرکز و با نگاه بيشتر کالبدی برای مشکل گشايي مسائل شهری از حدود دهه 40 شمسي تهيه شدند و امروزه نيز پس از گذشت سالها از تهيه اولين برنامه توسعه شهری در ايران برنامه ها بدون هيچ گونه تغيير محتوايي جدی و اصولي و با پذيرفتن تغييرات شکلی و ظاهری محدود (به عنوان مثال تغيير نام برنامه جامع به برنامه توسعه و عمران) با همان روال گذشته تهيه مي شوند. در تهيه اين برنامه ها در سطح کشور از يک تيپ مشخص به نام تيپ 12 استفاده ميگردد که با وجود اينکه سالها ملاک تهيه برنامه های توسعه شهری در شهرهای مختلف کشور بوده است هنوز هم با مشکلات متعددی مواجه مي باشد که از جمله آنها مي توان به مبهم بودن برخي مراحل تهيه برنامه اشاره نمود.
در این مطالعه، با رویکردی تحلیلی و توصیفی، رهيافت ساده – جامع که به عنوان متداول‌ترين چارچوب نظري تهيه برنامه‌هاي شهري کشور-که از طریق برنامه های جامع نمود عملی یافته است- ، در قالب بررسی این رهیافت، ویژگی ها و خصوصیات آن و چالش های اصلی آن، مورد توجه قرار گرفته است. از طرف دیگر تلاش شده است تا با مطالعه برنامه های جامع در ایران و انتقادهای وارد به آن، بتوان به مقایسه ای میان این رهیافت در دو فضای جغرافیای متفاوت دست یافت.