شهر بزرگترین عرصه زیست اجتماعی انسان است و بررسی تأثیر و تأثر آن بعنوان یک پدیده تارخی نشان می دهد که طی قرن اخیر تغییر و تحول عظیمی در شهرها و بالاخص در شهرهای کشورهای اسلامی رخ داده است تغییراتی که سبب شده شهرهای اسلامی از قرن 19 به بعد و با ورود مدرنیته کمتر دارای صفات و ویژگی های اصیل و بنیادین خود باشند که از جمله این ویژگی ها می توان به تعادل ، زیبایی، هماهنگی، وحدت و پایداری اشاره کرد و امّا در شهرهای امروز آنچه که ما امروز در شهرها شاهد آن هستیم گسترش پراکندۀ شهری وجود اشراف و عدم حفظ محرمیت بین ساختمان ها ناسازگاری با اقلیم عدم ارتباط منطقه ای بین شهرها و روستاهای همجوار از بعد کالبدی – فضایی، جدایی گزینی اجتماعی، بی هویتی مکانی و از بین رفتن حس مکان و سرزندگی فضاهای عمومی از بعد کیفی و اجتماعی همه و همه صفت هایی هستند که امروز غالب شهرهای به اصطلاح اسلامی مسلمان نشین ما را توصیف می کنند حال آنکه با نگاهی به شهر و شهرسازی گذشته به جرأت میتوان گفت که شهر اسلامی دارای منطقی اقتصادی اجتماعی سیاسی و فرهنگی بوده است و به عنوان یک موجود زنده تلقی می شده که دارای ابعاد مادی معنوی بوده و تحت تأثیر ویژگی های جغرافیایی و زیست بوم تولد یافته و با عوامل اقتصادی اجتماعی که از شاخصه های پایداری هستند رشد و تنفس می کند در مقالۀ حاضر سعی شده پس از ارائۀ تعریفی از شهر اسلامی و مبانی آن و همچنین تعریف اجمالی از پایداری و اصول طراحی پایدار شهری, به بررسی جایگاه پایداری در شهرسازی اسلامی پرداخته و در نهایت به معرفی مؤلفه های شهر پایدار در قالب شهر اسلامی پرداخته شود.