در سالن کنسرت ما همه چیز را در خدمت گوش گرفتن به موسیقی می یابیم. به جای آن که با عدم دقت ناشی از شنیدن سر و صدایی دائمی و تحمیل شوند در خود فرورویم، به سالن کنسرت می رویم تا به قصد گوش گرفتن به برنامه ای معین و از پیش دانسته، نیروی خویش را تمرکز بخشیم. در آنجا کم و بیش تمام عوامل گیج کننده غایبند و آن لحظه های معلق سکوت، پیش از آمدن رهبر و آغاز برنامه، توجه ادامه دار ما را به تمرکز کلیه نیروهایمان سوق می دهد.در این مقاله تاریخچه ای از سالن کنسرت بیان شده و در ادامه به نمونه هایی از سالن های کنسرت در ایران و غرب اشاره شده است.