سیاست مسکن مناسب یک تولید جنبش حقوق مدنی آمریکایی‌هاست. پیشینه آن به دهه 1960 میلادی و زمانی برمی‌گردد که قوانین آمریکایی باعث افزایش جدایی‌ها و جرم‌ها در بازار مسکن شد. حقوق مدنی دسترسی برابر به منابع را یادآور می‌شود، این موضوع شامل مسکن کافی است که البته به‌طور برابر توریع نخواهد شد، ولی در دسترسی هر دو گروه تفکیکی قائل نمی‌شوند. اجتماعات آنگلوساکسونی به واحدهای همسایگی خوب معروف بودند و اقلیت‌ها در واحدهای همسایگی بد ساکن شده بودند. علاوه بر آن، با توسعه حومه نشینی آنگلوساکسون‌ها و افول شهری بعد از جنگ جهانی دوم، قطبی شدن فرصت‌های مسکن رشد نمود. آفریقایی- آمریکایی‌ها و آمریکای لاتین‌ها در اجتماعات باقی مانده مرکز شهرها زندگی می‌کردند، جایی‌که محیط مصنوع از عدم سرمایه‌گذاری عمومی و خصوصی رنج می‌برد؛ در نتیجه، قلمروهای جرم بعد از جنبش اقلیت‌ها از بین رفت و واحدهای همسایگی خوب به‌دلیل حمایت از مسکن به محلات مرکزی شهر اتلاق یافت. این پژوهش دارای ماهیّتی «تبیینی» است و از سوی دیگر با توجه به کلیت موضوع، رویکرد حاکم بر این پژوهش «کاربردی» می‌باشد. در پایان می‌توان الگوی مسکن مناسب را با توجه به موضوعات امنیت و دسترسی درک نمود.