روند توسعه و نوگرایی در عرصه گسترش شهرها در اطراف هسته مرکزی بافت شهری که روزگاری جزء مکان های با هویت و سامان مند با توجه به نیازهای زمان خود بوده شکل گرفته است، این مکان ها در اثر تحولات در شیوه های زندگی شهری و شهرسازی های نوین از گردونه پیشرفت عقب مانده و منجر به از رونق افتادن هسته های مرکزی شهرها که امروزه از آن ها با عنوان "بافت فرسوده"یاد می¬گردد، شده است، این عدم توجه سامانه ای و عقب ماندگی توسعه در بافت های فرسوده شهری باعث از بین رفتن رونق زندگی و کم توانایی در خدمات رسانی دستگاه های متولی خدمات شهری در این بافت ها از دغدغه-های مدیران شهری، علی الخصوص در هنگام وقوع بحران می باشد، بافت های فرسوده شهری که در مقیاس های بسیار کوچک و اغلب در هسته های مرکزی شهرها و یا به عبارت دیگر "پاره شهر مرکزی" قرار گرفته اند، قطعاً از لحاظ شبکه معابر،نماهای فرسوده قدیمی و استحکام،دچار مشکلات عدیده ای هستند که این مشکلات در هنگام وقوع بحران باعث عدم توان صحیح در خدمات رسانی و بروز لطمات جدی در بافت خواهد بود، این امر می طلبد که با نگاهی نوین به بحث اصلاح شبکه های شهری و معماری این بافت ها بنگریم تا بتوان در هنگام وقوع حادثه، بحران را مدیریت نمود و خدمات رسانی را تسهیل گرداند، این پژوهش که حاصل مطالعات کتابخانه ای وتحقیقات میدانی در بافت فرسوده شهرکرمانشاه می باشد، به روش تحلیلی- توصیفی قصد در معرفی و ارائه تفاسیر مختلف از کیفیت و سیمای زندگی شهری داشته و به بیان مشکلات خدمات رسانی در حال و در زمان وقوع در بخشی از بافت فرسوده شهر کرمانشاه (محله فیض آباد) می پردازد و در پایان با تجزیه وتحلیل داده ها، هدف در ارائه راهکارهایی جهت اصلاح سیمای قدیمی بافت فرسوده، با رویکردی قابل تعمیم و کلی نهاده که مقصد، مدیریت وکاهش آسیب به مردم ساکن در بافت فرسوده در هنگام وقوع بحران می باشد.