شهرها پس از انقلاب صنعتي به سرعت توسعه يافتند و اين رشد و توسعه پيامدهاي بسياري با خود به همراه داشت. عمده ي آثار اين پيامدها بر محيط زيست و كيفیت زندگي مردم اين جوامع وارد شده است. با بروز و تشديد اين آثار، رهيافت توسعه ي پايدار از سوي سازمان ملل متّحد مطرح شد و در دستور كار دولت ها و برنامه ريزان قرار گرفت. يكي از عناصر اساسي توسعه ي پايدار اين است كه انسان ها در چارچوب ظرفيت زيستي طبيعت زندگي كنند. از آن زمان، روش هاي مختلفي براي اندازه گيري توسعه ي پايدار جوامع ابداع شد. روش جاي پاي اكولوژيك يكي از اين روش ها است. این روش توسط پروفسور ویلیام ریز و دکتر ماتیس واکرناگل در اوایل دهه 1990 ارائه شد. این روش، شاخص توسعه منابع است که تقاضای منابع انسانی را به مقدار زمینی که برای تولید منابع، تفکیک Co2 و یا دفع مواد زائد لازم است، تبدیل می کند. EF به عنوان روشی ساده و مناسب برای مقایسه پایداری استفاده از منابع در بین جمعیت های متفاوت، شناخته می شود. این روش هم اکنون به صورت گسترده ای به عنوان شاخص توسعه پایدار استفاده می شود. EF مصرف منابع را با مساحت زمین مورد نیاز برای به پایداری رساندن آن معدل سازی می¬کند و این امکان را فراهم می کند که با میانگین گیری، بتوان سرانه EF منطقه یا کشور را با میانگین جهانی و سایر مناطق مقایسه کرد.