ارتباط تنگاتنگ بين معماري و شهر با انسان و طبيعت، نشان از وجود مفاهيم و ويژگي¬هاي پايداري در معماري و شهرسازي ايراني دارد که مي¬تواند الهام بخش معماران معاصر ايراني و حتي غير ايراني باشد و اين در حالي است که در سطح جهاني، موضوع اثرات گلخانه¬اي، ترافيک شهري، تراکم زمين، آلودگي هواي شهري و افزايش جمعيت، اثرات ناخوشايندي بر کيفيت زندگي انسان در شهرها ايجاد کرده است. اين مسائل موجب مي¬شوند تا توجه به موضوع پايداري، شهرها در رأس امور قرار گيرد. چند دهه از مطرح شدن معماری پایدار در عرصه معماری می گذرد و مجامع بین المللی راهکارهای بسیار را برای تکامل آن ارائه نموده اند. تامل در معماری پایدار و اصول آن ما را به معماری بومی (مربوط به گذشته ) خواهد رساند. چرا که که معماران در اقلیم های مختلف توانسته اند بهترین هماهنگی را با محیط ایجاد کنندو با استفاده از محدودیت ها و امکانات بستر طرح بهترین شرایط زیستی را برای کاربران فراهم سازند. هدف نهایی طراحی پایدار در پیدا کردن راه حل هایی مؤثر و مفید کمی ، کیفی ، جسمی و روانشناختی به منظور ساختمان سازي براي کاربران می باشد. احتمالات و امکانات زیادي براي رسیدن به چنین هدف به ظاهر دشوار است. سه اصل طراحی پایدار، حفظ و بقاي منابع ، طراحی بر اساس چرخه زندگی و طراحی انسان محور، ایجاد یک آگاهی گسترده از پیآمدهاي. محیطی که با معماري مرتبط هستند را موجب می شوند. (راهبردهاي) موجود در دل هر یک از اصول ، ما را به ضوابط بیشتري رهنمود می سازند. این راهبردها به منظور پرورش فهم و درك این موضوع که چگونه یک ساختمان با محیط هاي داخلی، محلی و جهانی در همکنش است .در این مقاله مختصرا به معرفی روشهایی کلی براي به کار بردن طراحی پایدار در معماري پرداخته ایم که خط مشی هستند براي تحقیق و بررسی بیشتر مسائل.