مشكلات مربوط به محيط زيست و اهميت حفاظت از محيط زيست يك مسئله ي جهاني است. فرهنگ عامل اصلي و به معناي موتور توسعه پايدار و حفاظت از محيط زيست مي باشد. آموزش زيست محيطي به منظور ايجاد يك فرهنگ عميق يعني تربيت افرادي داراي احساس مسئوليت نسبت به محيط زيستي و داراي دانش، نگرش، انگيزه، تعهد و مهارتهاي لازم براي فعاليت هاي مختلف در جهت ايجاد محيط زيستي سالم و پاك و تعهد به نگهداري از محيط براي نسلهاي آينده مي باشد. حفاظت از طبيعت و احترام به محيط زيست، در كشور ايران با داشتن فرهنگي كهن سابقه أي ديرينه دارد. طبيعت و بخصوص درخت و جنگل در اسطوره شناسي ايرانيان بسيار اهميت داشته است. در زمان هخامنشايان جلوگيري از آلودگي عناصر چهارگانه آتش، خاك، هوا و آب مورد توجه بوده است. حفظ و حمايت از طبيعت و محيط زيست در دين مبين اسلام نيز توصيه شده است. مسلمانان ايراني هنوز هم در روستاها آب را مهريه فاطمه (س) دانسته و آلوده كردن آنرا گناه مي دانند. پيامبر اكرم (ص) مي فرمايند نزد من شكستن شاخه درخت به منزله شكستن بال فرشتگان است. خداوند در قرآن مي‌فرمايد:«إِنّ اللهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَ يُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ» يعني طهارت و پاكي در همه چيز است. اصولا براي ايجاد توسعه فرهنگي سه رويكرد را مطرح مي نمايند كه عبارتند از: "رويكرد مبتني بر قانون"،"رويكرد مبتني بر اخلاق"،"رويكرد مبتني بر آگاهي" و در مقايسه ي با دو رويكرد ديگر مورد سوم داراي قابليت بيشتر و تاثيرگذاري بسيار عميق تر در جامعه مي باشد. و "آموزش و پرورش" به عنوان يكي از مهم ترين مجريان آموزش و ايجاد فرهنگ مي تواند ازين رويكرد در جهت توسعه ي "فرهنگ حفظ محيط زيست" مورد بهره برداري قرار گيرد. قابل ذكر است كه براي دستيابي به نتايج مطلوب در جهت ايجاد فرهنگ صحيح در هر زمينه، نياز به ارتباط و تعامل دستگاههاي متولي با آموزش و پرورش مي باشد و تنها در "ارتباط تنگاتنگ دو سويه" مي تواند بسترهاي مناسب آموزش رفتارهاي مناسب و مورد نظر در فرهنگ جديد را در بين كودكان و نوجوانان و در نتيجه افراد جامعه فراهم سازد.