ميزان بارندگي در ایران یک سوم متوسط جهانی و در حدود 250 ميلي متر در سال مي باشد و در استان های جنوبی نیز از این مقدار کمتر است. در حالي كه آب هاي شور و لب شور در این نواحی فراوان مي باشد، میزان آب شیرین بسیار اندک است. بسياري از كشورهاي منطقه اي از لحاظ سرانه‌ي آب شيرين در دسترس وضعيت مشابه و يا حتي بدتر دارند. در حال حاضر نياز مبرمي براي ذخيره آب شيرين و توسعه فناوري هاي نمک زدایی براي تصفيه اينگونه آب ها ملموس ميباشد. برای دستیابی به اهداف عمده ای همچون تولید انرژی برق آبی، کنترل سیلابهاي فصلي، تامین آب شرب، کشاورزی و صنعت از سد و بندهاي تنظيمي استفاده مي‌گردد. با آبگيري چنين سازه هايي مسايلي از جمله فرار آب، تغيير سطح آب زيرزميني، تغييرات املاح و حتي شوري آب را به همراه دارد كه بايستي در صورت امكان با تغييراتي در ارتفاع آبگيري، موقعيت سد و علاج بخشي از آسيبهاي زيست محيطي و همچنين تاسيسات در تماس با سد جلوگيري بعمل آيد. بدليل وجود سازندهايي همچون سازند گچساران، ميشان در حوضه آبگير خوزستان، آبگيري اينگونه سدها، امكان تاثير بر روي ميزان املاح وجود دارد لذا لازم است تا قبل از بررسي موقعيت سد از نظر زيست محيطي مطالعات مقدماتي صورت پذيرد. گاهي با توجه به نياز به سامان دهي حوضه آبگير لازم مي گردد سد در آن موقعيت اجرا و آبگيري گردد. لذا جهت جلوگيري از تاثيرات منفي زيست محيطي در اين شرايط بايستي عمليات علاج بخشي در دستور كار قرار گيرد تا تاثيرات منفي بر روي محيط زيست ايجاد نكند و همچنين بتوان آب شيرين را جهت مصارف ذخيره ساخت.
در اين مقاله سعي شده است كه چگونگي تاثير آبگيري بر افزايش ميزان املاح درياچه سد بخصوص ميزان EC و TDS را مورد بررسي قرار داده و روشهاي علاج بخشي مورد مطالعه قرار گيرد.