شهرهای امروزی مانند يك ماشين و با سرعت روز افزون زمين‌هاي اطراف خود و اراضي كشاورزي حاشيه را مي‌بلعد و شهركها و شهرهاي جديد توليد مي‌كند، تغيير كاربري ابزاري در دست توسعه شهرنشيني و نابودي زمين‌هاي كشاورزي و طبيعت باز بيرون شهر شده است. اين اتفاق در حالي مي‌افتد كه ده‌ها و شايد صدها هكتار زمين مستعد براي در بر گرفتن كاربري‌هاي مورد نیاز كه از حيث امكانات و ظرفيت پذيرش در خور توجه بيشتري هستند، در دل شهر رها شده‌اند. در این میان فضاهای رها شده بافت فرسوده شهری در اثر عواملی مانند فرسودگي كالبدي و ناهماهنگي با نيازهاي امروزين شهروندان و مشكلات مربوط به نحوة مالكيت و ... نتوانسته‌اند همگام با ساير فضاهاي مجاورشان توسعه يابند و بیشتر بخاطر عوامل متعددي چون عدم برنامه‌ريزي صحيح در امر كاربري زمين، فقدان مديريت يكپارچه و با ثبات شهري، نبود ضوابط شهرسازي صحيح و مدون متناسب با شرايط خاص اين فضاها بوجود آمده‌اند. هدف این تحقیق کاربرد معماری پایدار برای نوسازی و بهسازی فضاهای رها شده بافت فرسوده شهر داراب با تأکید بر حفظ محیط زیست می‌باشد. روش تحقیق توصیفی – تحلیلی مبتنی بر مطالعات کتابخانه‌ای و مشاهدات میدانی بررسی شده است. نتایج نشان می‌دهد که شهر داراب مانند سایر شهرهای ایران که دارای بافت فرسوده است برای نوسازی و بهسازی فضاهای متروکه این بافت‌ها در راستای معماری پایدار پیش نرفته است. بنابراین نوسازی و بهسازی این فضاها باید مطابق با محیط، کالبد، ویژگی‌های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی آن منطقه باشد.