بام سبز يکي از رويکرد هاي نوين معماري و شهر سازي و برخاسته از مفاهيم توسعه ي پايدار است که از آن مي توان در جهت افزايش سرانه فضاي سبز، ارتقاي کيفيت محيط زيست و توسعه پايدار شهري بهره برد. استفاده کاربردي از بام ها مي تواند به عنوان امکان بهره برداري بهينه از زمين هاي شهري قلمداد شود. بامهاي سبز يكي از عناصر مهم در طراحي اكولوژيكي بوده و در جهت افزايش كيفيت ساختمان، صرفه جويي در مصرف انرژي و استفاده از انرژ هاي نو و هم سو شدن با طبيعت مي باشد و ميتواند تاثيرات مخرب زيست محيطي را كاهش دهد. همچنين اين رويکرد با توجه به مشكل اساسي اغلب كلانشهرها در رابطه با توسعه فضاي سبز شهري، تقسيم و توزيع عادلانه فضاي سبز محله اي درتناسب با ساخت و ساز شهري و استفاده كاربردي ازبام ها به عنوان فضاي سبز عمومي يا خصوصي، گامي موثر به سوي توسعه و افزايش سرانه فضاي سبز دركنار محل كار يا زندگي شهروندان محسوب مي شود و براي افراد جامعه به خصوص سالخوردگان و كودكان فضاي سبز امني دركنار محل زندگيشان به وجود مي آورد . اين فناوري سبز در ايران که سرانه فضاي سبز آن از حد متوسط نيز پايين تر است به علت ناآگاهي و عدم شناخت و بي توجهي مردم و مسوولان همچنان ناشناخته و مهجور باقي مانده است. پرداختن به اين فناوري مي تواند يکي از بزرگترين تحولات مثبت زيست محيطي در شهرها محسوب شود.
در اين مقاله به بررسي تاثير بامهاي سبز در توسعه پايدار شهري و نحوه تاثيرگذاري برعوامل و معيارهاي موثر بر مولفه زيست محيطي پرداخته شده است. در اين راستا ضمن معرفي و بيان تاريخچه مختصري از بامهاي سبز به چگونگي ساختار، انواع روشهاي ايجاد، مزاياي کاربرد، موانع پيشرو در کاربرد و مراحل مختلف اجراي آنها اشاره شده و با توجه به در نظرگرفتن پارامترهاي هرم کلان توسعه پايدار، تاثير ايجاد بامهاي سبز بر عوامل موثر بر توسعه پايدار و معيارهاي موثر بر مولفه زيست محيطي مورد بررسي قرار گرفته است. در انتها نيز ضمن بيان نمونه هايي از بکارگيري بامهاي سبز در برخي کشورها و اهميت آن بر توسعه پايدار شهري و مولفه زيست محيطي، اين فناوري به صورت روشي براي ساخت بام در برخي اقليمهاي ايران پيشنهاد شده است.