نظر به اهمیت حفظ منابع طبیعی اصلی، آب، خاک و هوا، استفاده از مالچ که به صورت یک پوشش نازک و مجزا، سطح خاک را می پوشاند و از جهات مختلف، خاک، آب و گیاه را حفظ می کند، ضروری است. هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر چند نوع مالچ در کنترل فرسایش بادی به منظور حفظ خاک در مقابل اثر فرسایشی باد، است. بدین منظور آزمایش های فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی انجام شد که عامل ها شامل نوع مالچ (دو نوع مالچ نیشکری (ویناس و فیلترکیک)، دو نوع مالچ ترکیبی رسی، دو نوع مالچ پلیمری (پلی آکریل آمید و پلی وینیل استات)) و ضخامت (در یک و دو لایه) است که برای هر کدام سه تکرار انجام گرفت. پس از بررسی منابع متعدد و انتخاب تیمار¬های بهینه توصیه شده توسط محققان و پژوهشگران برای تثبیت موقت شن های روان از لحاظ ترکیب، غلظت و ضخامت مالچ، برخی از تیمار های مذکور تهیه گردید. همچنین آزمایشاتی به صورت تجربی برای انتخاب بهترین ارتفاع و سرعت حرکت پیستوله¬ی مالچ پاش بر روی بستر شن صورت گرفت، به طوری که بتواند بیش ترین مساحت شن روان را به صورت یکنواخت تحت پوشش قرار دهد. سپس بر روی هر سینی بستر شن روان، مالچ پاشی با توجه به تیمار های انتخاب شده انجام گردید. نمونه ها پس از مالچ پاشی مدتی در هوای آزاد خشک شد. مقادیر شاخص مخروطی (CI) به وسیله ی فروسنج اندازه گیری گردید. نتایج به دست آمده نشان داد که از نظر آماری اختلاف معنی داری بین شاخص مخروطی (یا مقاومت فروروی، PR) در نمونه های خاک تیمار شده با مالچ پلیمری وجود داشته است. به عبارت دیگر نتایج این پژوهش نشان داد که ماده ی پلیمری با پایه ی پلی وینیل استات به میزان 25 گرم بر متر مربع (افزوده شده به خاک به صورت امولسیون محلول در آب با غلظت 25 گرم در لیتر) با تشکیل لایه ی سطحی، دارای بیش ترین مقاومت فروروی یا شاخص مخروطی است. به طور کلی نتایج دلالت بر این دارد که پلی وینیل استات در مرتبه ی نخست و ویناس در مرتبه ی بعدی باعث افزایش معنی دار شاخص مخروطی خاک گردید.