شهرهای ساحلی از پربارترین وپویاترین منابع اکولوژیکی وبستر فعالیت های عظیم اقتصادی واجتماعی در جهان به شمار می روند. به دنبال افزایش جمعیت و فشار بر روی منابع طبیعی، مسئله توریسم و گردشگری نیز اثرات نامطلوبی بر محیط زیست برجای می گذارد. مسائلی از قبیل فرسایش خاک، تغییرات خط ساحلی، نابودی زیستگاههای ساحلی، خشک شدگی یا آلودگی آبهای زیرزمینی و به خطر افتادن بهداشت و سلامتی ناشی از شبکه های ناکافی دفع زباله و فاضلاب، جوامع انسانی را تهدید می کند. اما بهترین راه برای حل این مشکلات، توسعه پایدار شهری و گردشگری می باشد. با توجه به توان طبیعی سرزمین، اکوتوریسم که با هدف طبیعت گردی مسئولانه و مطالعه فرهنگ های مختلف صورت می گیرد علاوه بر ارتباط مستقیم با مقوله های زیست محیطی و گردشگری، با شاخصه های اقتصادی، اجتماعی، معماری و فرهنگ منطقه ای نیز سروکار دارد. هدف از اکوتوریسم پایدار، کمترین تغییر و دخالت در اکوسیستم طبیعی موجود و سازگاری آن با بهره گیری اقتصادی و فرهنگی از ظرفیت های نهفته آن است و می تواند به عنوان ابزاری برای دستیابی به توسعه پایدار، از جایگاه ویژه ای در میان انواع گردشگری ها برخوردار باشد. يکی از مهمترين اهداف توسعه پايدار، حفظ طبيعت و اصلاح نگاه به آن است و تجلی توسعه پايدار در حوزه محيط ساخته شده، معماری پايدار ناميده می شود.
در مقاله حاضر سعی بر این است که ابتدا آثار زیست محیطی گردشگری ساحلی بررسی شده سپس به تحلیل نقش معماری پایدار در توسعه اکوتوریسم در این مناطق بپردازد و در نتیجه با ارائه راهکارهایی سعی در اصلاح هر چه بیشتر رابطه انسان، طبیعت و معماری دارد. به همين منظورنوع پژوهش کیفی روش آن توصیفی – تحلیلی است که با بررسی منابع اسنادی و کتابخانه ای انجام شده است.