یکی از انواع فرآیندهای دامنه ای که هر ساله در برخی نقاط جهان و ایران رخداده و خسارت های جانی و مالی فراوانی را باعث می-گردد، پدیده زمین لغزش می باشد. در وقوع زمین لغزش عواملی چون مستعد بودن شرایط ناهمواری ها، بهره برداری های بی رویه از جنگل ها، رعایت نکردن اصول فنی احداث و نگهداری جاده های جنگلی و روستایی، عدم اعمال مدیریت صحیح و بهره برداری غیر اصولی از منابع موجود، باعث تشدید آن شده است(محمدی، 3:1386). بر اساس مطالعات انجام شده طی سال¬های 2004-1903، زمین لغزش به تنهایی 17 درصد از بلایای طبیعی جهان را در بر می گیرند که بیشترین میزان خسارت آن در اروپا، سالانه 17 میلیون دلار برآورد گردیده است (پورقاسمی،2:1390). این پدیده در اکثر استان های کشور موجب خسارات اقتصادی به راه ها، خطوط راه آهن، خطوط انتقال نیرو و ارتباطات، کانال های آبیاری و آبرسانی، تأسیسات معدنی، تأسیسات استخراج و پالایش نفت و گاز، شبکه شریان های حیاتی داخل شهر ها، کارخانه ها و مراکز صنعتی، سد ها و دریاچه های مصنوعی و طبیعی، جنگل ها و مراتع و منابع طبیعی مزارع و مناطق مسکونی و روستا ها گشته و یا آنها را مورد تهدید قرار می دهد.که با در نظر گرفتن واژه آبخیزداری به مفهوم مدیریت جامع منابع طبیعی موجود در یک حوزه آبخیز توجه به محدودیت های طبیعی مانند حرکات توده ای نقش مؤثری در مدیریت حوزه آبخیز خواهد داشت (احمدی و همکاران، 3:1384). استان مازندران نیز به دلیل محصور شدن بین دریای خزر و رشته کوه¬های البرز، وضعیت ویژه ای از لحاظ اقلیمی دارد. عواملی چون بارندگی مناسب به همراه سازند-های حساس به فرسایش و نیز قرار گرفتن بر روی کمربند کوهزایی آلپ – هیمالیا و فعال بودن گسل ها، پتانسیل لازم برای وقوع حرکات توده ای از جمله زمین لغزش را در این استان فراهم نموده است. وجود بیش از 600 زمین لغزش ثبت شده در این استان، مدرکی بر این می باشد (فروزانفر، 31:1392). برای کاهش خطر زمین لغزش تا حد قابل قبول، نیاز به فناوری های پیشرفته، تبادل اطلاعات و تحلیل کامل عوارض زمین است تا با یک روش کامل و مناسب به همراه یک سیاست درست و به موقع در راستای کاهش خطر اقدام کرد (قرهی و همکاران،93:1390).