برنامه ريزي پيش از وقوع بحران از مسائل مهمي است كه امروزه پيش روي مديران شهري به ويژه در حوزه مديريت بحران قرار دارد .با توجه به اينكه ايران از كشورهاي بلاخيز دنيا به شمار مي رود، لازم است مديريت شهري قدرت و توانايي بالايي در مواجهه با حوادث ناگوار طبيعي داشته باشد و به منظور كاهش اثرات سوء بحران هاي شهري براي ارتقاء و گسترش توانايی‌هاي خود به طور مستمر تلاش
نمايد. در سال هاي اخير احداث پايگاه هاي پشتيباني مديريت بحران در دستور كار سازمان پيشگيري و مديريت بحران شهر تهران قرار
گرفته است. يكي از موارد قابل توجه قبل از احداث اين پايگاه ها مطالعه، بررسي و انتخاب مكان جغرافيايي مناسب براي استقرار اين نوع كاربري است. مكاني كه در شرايط بحراني محلي ايمن براي پايگاه باشد و همچنين در جهت كارايي هرچه بيشتر پايگاه موثر و مفيد واقع شود. در اين پژوهش مكان يابي پايگاه هاي پشتيباني مديريت بحران در منطقه یک شهرداري تهران مورد مطالعه قرار گرفته است. در مرحله نخست به شناسايي و بررسي عوامل موثر بر مكان گزيني پايگاه ها از نظر ویژگی‌های عدم همجواری (ناسازگار)، پرداخته شد
که معیارها شامل گسل‌ها، رودخانه‌ها، ساختمان‌های بلند مرتبه، خطوط گاز و پست‌های تقلیل فشار گاز، قنوات، خطوط فشار قوی و پست‌های برق، پمپ بنزین‌ها، خطوط مترو و ناحیه صنعتی می باشد. در ادامه تمام معیار ها بر اساس محدودیت و طبقات فاصله تعیین گردید و در پایان تمام معیارها بر اساس روی هم‌گذاری بولین تلفیق شد و مناطق از نظر مطلوبیت تعیین گردید که سهم مناطق از نظر عدم مطلوبیت، مطلوبیت ضعیف، متوسط، خوب وعالی به ترتیب 89.9% ، 9%، 4%، 3% و 0.1% درصد محاسبه گردید.
این پژوهش میزان اهمیت بالای پارامترهای عدم همجواری را در مکان‌یابی پایگاه‌های پشتیبانی مدیریت بحران نشان می دهد و نتایج حاصل از این پژوهش می تواند در سایر پروژه‌های مکان‌یابی پایگاه‌ها در سطح منطقه یک مورد استفاده قرار گیرد.