جيوه دومين آلاينده خطرناک دنيا بعد از قلع بحساب می‌آيد و در ميزان بسيار کم، تأثيرات بسيار زيادی را ايجاد می‌کند. متيل جيوه از طريق آبزيان کوچک در يک تراکم زيستی به آبزيان بزرگتر انتقال می‌يابد و در نهايت در يک چرخه غذايی وارد بدن انسان می‌گردد. با توجه به جاری شدن فاضلاب سمی چند مجتمع پتروشيمی در خور موسی و استفاده برخی واحدهای صنعتی از جيوه بعنوان کاتاليزور ، می‌توان گفت خطرات زيادی در اين منطقه ايجاد می‌شود. در اين پژوهش ميزان تجمع زيستی جيوه در بافت‌ خوراکی (ماهيچه) و بافت‌های غير خوراکی (کبد و گناد) ماهی بياح (Liza Persicus) در منطقه خوريات ماهشهر توسط دستگاه اسپکتروفتومتر جذب اتمی (A.A.S) ، تعيين گرديد. خورسمايلی از ميان خوريات ماهشهر انتخاب و نمونه‌ برداری در يک فصل (فصل تخم ريزی) انجام پذيرفت. در اين مطالعه ٦٠ عدد ماهی بياح صيد و ٩٠ نمونه جهت آناليز تهيه شد. ميانگين غلظت جيوه کل در بافت ماهيچه، کبد و گناد ماهی بياح به ترتيب برابر ١/٠± ۷٨/٢، ٠۵/٠±١٤/٨ و ppm٠٤/٠±٦٩/٢ به دست آمد. همچنين رابطه مثبت معنی دار در سطح ٠١/٠ بين طول و وزن ماهی با اين بافت‌ها وجود داشته و تفاوت معنی‌داری بين غلظت جيوه در بافت‌های دو جنس نر و ماده مشاهده شده ) ٠۵/٠ (p ≤ و جيوه در جنس ماده تجمع زيستی بيشتری داشته است. در نهايت با مقايسه های صورت گرفته مشخص شد، ميانگين غلظت جيوه کل در بافت ماهيچه بسيار بيشتر از حد استاندارد ارائه شده توسطWHO, FAO , UK (MAFF) EPA, و FDA می باشد. يافته‌های اين تحقيق نشان ‌دهنده عدم قابليت مصرف اين ماهی در منطقه مورد مطالعه می‌باشد.