پسماندهای الکتریکی و الکترونیکی (WEEE) گروهی از پسماندها هستند که نرخ تولید بسیار بالایی را به خود تخصیص داده اند و میزان آنها بطور روزافزون و هشداردهنده ای در حال افزایش است. و در صورتی که در زمینه کنترل این پسماندها اقدامات سریع و مناسبی صورت نپذیرد آسیب های زیست محیطی غیرقابل جبرانی را باعث می شوند. متاسفانه در ایران تاکنون توجه جدی به این مساله نشده و اقدام درخور توجهی در راستای مدیریت این گونه پسماندها صورت نگرفته است. لذا بهتر است هر چه زودتر به ابعاد وسیع این بحران قریب الوقوع در کشور توجه شده و در جهت کنترل این بحران با استفاده از تجارب کشورهای پیشگام در این عرصه اقدامات موثر صورت پذیرد. هدف این مقاله بررسی اجمالی وضعیت مدیریت پسماند الکتریکی و الکترونیکی در کشور ایران و مقایسه آن با رویکردهای مدیریتی، قوانین وضع شده و راهکارهای بازیابی پسماندهای مذکور در سایر کشورهای فعال در این زمینه؛ به منظور الگوبرداری، بومی¬سازی و تطبیق با شرایط موجود است. از جمله این مقررات می¬توان به قانون مسئولیت تولیدکننده (EPR) ، دستورالعمل WEEE، دستورالعمل RoHS اشاره نمود. همچنین در این مقاله از فناوری¬های نوین در خصوص بازیافت پسماندهای الکتریکی و الکترونیکی، به کاربرد بخش غیر فلزی(NMP) بردهای مدار چاپی (PCB) به عنوان جاذب فلزات سنگین اشاره شده است. در نهایت با قیاس وضعیت کشور ایران با کشورهای پیشگام در عرصه مدیریت پسماندهای الکتریکی و الکترونیکی به این نتیجه می¬رسیم که لازم است هر چه سریعتر در این زمینه قوانین لازم وضع گردیده و الزاماتی را در این خصوص به کار گرفت تا نه تنها به این وسیله با مشکل انباشت پسماند الکتریکی و الکترونیکی و آسیب به محیط زیست مقابله کرد بلکه از آنها در راستای سودآوری بهره جست.