صنعت بسته بندی در شکل و فرم بنیادین به عنوان ظرف حاوی محصول با ایفای نقش حفاظت کننده و آگاهی دهنده مهمترین وجه انتقال در زنجیره توزیع یک محصول غذایی از تولید تا مصرف است. بررسی ها نشان داد بسته بندی مواد غذایی با ظروف شیشه ای احتمال شکستن زیاد و بازیافت آن آسان بوده است، بسته بندی با قوطی فلزی با یک لایه لاک سنتزی بین ماده غذایی و فلز از خوردگی فلزات جلوگیری کرده و مقاومت را بالا برده و بازیافت این ماده نیز آسان است. پلاستیک ها از نوع ترموپلاست در صنعت بسته بندی مواد غذایی بکار برده می شوند که اگر منومر ها تبدیل به پلی مر نشوند بسیار خطرناک بوده همچنین بازیافت آسان است ولی کیفیت ماده اولیه را ندارد. اگر وارد خاک شود خاصیت خاک را تغییر داده و باعث آلودگی محیط زیست می شود. کاغذ و مقوا در بسته بندی مواد غذایی بدلیل جذب رطوبت، عبور گاز و گرما کمتر مورد استفاده قرار گرفته که بازیافت این بسته بندی ها بدلیل آغشته شدن با مواد غذایی بسیار مشکل بوده و حتی با سوزاندن تنها می توان کود های گیاهی درست کرد که آن هم بدلیل سوزاندن و خروج گاز ها باعث آلودگی محیط زیست شده است. اما امروزه با پیشرفت فناوری نانو در صنعت بسته بندی مواد غذایی بوسیله حس گرهای نانو با تزریق در بسته ها مشکل بازیافت مواد و محیط زیست در حال حل شدن است و هم سلامتی مواد غذایی و بدنبال آن سلامتی افراد جامعه را در پی خواهد داشت.