یکی از اصول مهم اعتقادی در اسلام معاد و مرگ است که در آثار منثور و منظوم سخنوران نمود یافته است. از میان شعرای بزرگ دنیا ، سنایی شاعر شهیر ایرانی و ابوالعلاء معری ، سخن پرداز صاحب‌نامِ عرب ، نسبت به پدیده ی مرگ ، سخنان قابل تأملی به جای گذارده اند.
با توجه به تسلط گسترده ی ایشان به قرآن و حدیث ، می توان دیدگاه‌های خالص اسلامی را ، در خلال ابیات و آثار آنها مشاهده نمود.
اعتقاد به معاد و حیات پس از مرگ اساس و زیربنای فکری ایشان است و سعادت و کمال انسان را در توجه و عنایت به آن می‌دانند و در طیف وسیعی از آثارشان از مرگ و دوزخ و پرهیز از دنیا طلبی و شهوت پرستی سخن رانده اند.
سنایی ،روح را عطیه ای الهی می‌داند که جایگاهش نزد خداوند خواهد بود و این جسم خاکی پس از خروجِ روح متلاشی می گردد.
معری با اندیشه ی دمادمِ مرگ ، خوشی ها و لذات را برخویش حرام کرد و از زیورهای دنیا نه زن طلبید و نه فرزند و کنج عزلت برگزید و مبلغ چنین شیوه زندگی گشت.
در این سطور سعی بر آن است که مرگ از نظرسنایی و ابوالعلاء معری بررسی گردد و نمونه هایی از ابیات جهت قضاوت پژوهندگان پیش روی قرار گیرد و مشخص گردیده است که با وجود همانندی های فکری که سنایی غزنوی وابوالعلاء معری در باب مرگ و معاد دارند ، تفاوت های اجتماعی و روحی ، بینش و دیدگاهِ این دو شاعر ایرانی و عرب را از یکدیگر متمایز نموده است .
نگاهِ جبرگرایانه ی سنایی به مرگ از جهاتی با اندیشه‌های ابوالعلاء معری همانندی دارد . هرچند که تفاوت‌هایی نیز قابل مشاهده است . سنایی مرگ را شاهراهی برای وصال محبوب می داند. اما معری مرگ را وسیله ای برای نجات از مشقّاتِ زندگی قلمداد می‌کند.