در اين مقاله، شاخص‌هاي تأثير گذار بركارايي گروه‌هاي آموزشي در دانشگاه معرفي شده به طوری که ورودی‌ها: اعضای هیات علمی، مساحت گروه ، کتاب تخصصی و مدیر‌گروه و خروجی‌های گروه آموزشی: تعداد فارغ‌التحصیل، تعداد دانشجویان ، تولیدات علمی و قبولی در مقطع بالاتر انتخاب شده‌اند. با جمع‌آوري اطلاعات مورد نیاز از دانشگاه آزاد اسلامی واحد خاش، كارايي نسبي گروه‌هاي آموزشي اين دانشگاه به وسيله یکی از مدل‌های DEA (SBM با محدودیت‌های خاص) مورد سنجش قرار گرفته و مدل ابرکارایی SBM جهت رتبه‌بندی استفاده شده که پس از اجرای مدل تمام واحد‌ها مرتب و رتبه‌بندی شده است. در نهايت منابع ناكارايي را براي گروه‌هاي آموزشي ناكارا تعيين شده و راهكارهايي جهت رسيدن به مرز كارايي و بهبود عملكرد ارائه شده است.