الزام زمانبندی کاری یا اشتراک گذاری در بسیاری از وضعیت های واقعی، رخ داده است [6]. معمول ترین مثالها از این قرارند: زمانبندی فرآیند بر روی سیستم های رایانش توزیع شده یا پراکنده، زمانبندی محصول بر روی سیستم های تولید یا زمانبندی منابع موجود برای کاربران بسیار. مسئله زمانبندی عموماً باعث مطرح شدن این پرسش ها می شود: «کدام روش، بهترین روش سازمان دهی حجم کار است، به گونه ای که هرچه سریعتر حجم کار به پایان برسد؟» [1]. در یک سیستم رایانش پراکنده، درخواست های پردازش به صورت اتفاقی از کاربران سیستم دریافت می شوند. زمانبندی خوب این درخواست‌ها، انتساب و تخصیص آنها به پردازنده های موجود را فرض می کند، به گونه ای که همه درخواست ها باید هرچه سریعتر حل شوند.