هدف اصلی این مقاله تبیین رابطه منبع کنترل و عزت نفس با امید به زندگی در مادران دارای فرزند معلول مي باشد. تحقيق حاضر در دسته پژوهش هاي توصیفی از نوع همبستگی بوده و جامعه آماری پژوهش 150 نفر ونمونه آماری حداقل 108 نفر از مادر دارای کودک معلول می باشند که این تعداد براساس جدول مورگان و به شیوه تصادفی(قرعه کشی) و بر اساس لیست موجود در اداره بهزیستی شهرستان نوشهر انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها، سه پرسشنامه کنترل راتر(1966)با ضریب پایایی0/81، عزت نفس کوپراسمیت(۱۹۶۷)با ضریب پایایی0/88و پرسشنامه امید به زندگی (اشنایدر و همکاران،1991) با ضریب پایایی0/71بوده است.روش تجزیه و تحلیل داده ها، با استفاده از آمار توصیفی و آمار استنباطی به کمک نرم افزار SPSS بود. یافته تحقیقی حاکی از این بود که یافته های پژوهش نشان داد که بین منبع کنترل و امید به زندگی در مادران دارای فرزند معلول شهرستان نوشهر رابطه وجود ندارد؛ چرا که سطح معناداری مشاهده شده(0/441 =sig) از مقدار خطای پیش بینی شده(0/05) بزرگتر می باشد.ولی بین عزت نفس و امید به زندگی در مادران دارای فرزند معلول شهرستان نوشهر رابطه معناداری وجود دارد؛ چرا که سطح معناداری مشاهده شده(0/0001 =sig) از مقدار خطای پیش بینی شده(0/01)کوچکتر می باشد. عزت نفس یا همان خود بزرگواری یکی از خصوصیات مهم و اساسی شخصیت هر فردی را تشکیل می دهد و به طور حتم روی سایر جنبه های شخصی انسان اثر می گذارد. و کمبود یا فقدان آن باعث عدم رشد سایر جنبه های شخصیت یا ناموزونی آنها خواهد شد و حتی ممکن است پایه گذار بیماریهای روانی گوناگون مانند افسردگی، کمرویی، پرخاشگری، ترس و امید و ... شود.