اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی یکی از متداول¬ترین اختلالهای دوران کودکی است که میزان مراجعه به مرکزهای درمانی به علت آن، از تمام اختلال¬های دیگر بیشتر است. شیوع این اختلال در ایران 3 تا 5 درصد گزارش شده است. کودک مبتلا به اختلال بیش فعالی، بیش از اندازه¬ای که با سنش متناسب باشد پرفعالیت است. فعالیت بیش از حد این کودکان که احتمالاً از دوران کودکی آغاز می¬شود، تقریباً همیشه هنگام مدرسه رفتن کودک مشکل ایجاد می¬کند¬. این اختلال برای بسیاری از دانش¬آموزان مشکل¬های قابل¬توجهی ایجاد می¬کند و بر عملکرد شناختی، اجتماعی، هیجانی، خانوادگی آنان و سپس در بزرگسالی، بر عملکرد شغلی و زناشویی آنها تأثیر می¬گذارد. هرگاه اولیاء و معلمین مدارس در مورد مشکلات رفتاری دانش¬آموزان صحبت می¬کنند، یکی از مشکلاتی که آنها مطرح می¬کنند در رابطه با دانش¬آموزان بیش¬فعال یا پرتحرک می¬باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان تنهایی در نوجوانان و دانش¬آموزان دارای اختلال نارسائی توجه/بیش¬فعالی انجام شده است. روش انجام این پژوهش به شیوه کتابخانه¬ای و از طریق مطالعه و در نهایت تحلیل محتوایی بوده است. احساس تنهایی با تنها بودن متفاوت است و لزوماً معنای تنها بودن نیست. ممکن است که کسی مدتها تنها باشد ولی احساس تنهایی نکند. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که که نشانگان اختلال توجه/بیش¬فعالی بـا بالا رفتن سن از بین نمی¬روند، بطوری که وجود مشکلات اجتماعی، هیجانی و تحصیلی گویای این امر است. علاوه بر مشکلات اولیه (بی¬توجهی، بیش¬فعالی و تکانشگری) بسیاری از کودکان بیش¬فعال، برخی از مشکلات را نیز همراه مشکلات قبلی نشان می¬دهند. این دانش¬آموزان به میزان بسیار زیادی احساس تنهایی می¬کنند و با مقایسه این دانش¬آموزان با دانش¬آموزان عادی، این نکته بیشتر جلوه می¬نماید. همچنین نتايج نشان داد كه بين عملكرد تحصيلي دانش¬آموزان بيش¬فعال و غير بيش¬فعال تفاوت معني¬دار وجود دارد. بدين¬سان كه دانش¬آموزان بيش¬فعال عملكرد تحصيلي پائين¬تري نسبت به دانش¬آموزان غير بيش¬فعال دارند. اختلال نارسایی توجه/ بیش¬فعالی درمانی ندارد. البته گاهی مشکل¬های ثانویه را می¬توان درمان کرد. در بین
شیوه¬های درمانی دارودرمانی، رفتار درمانی، تغییر شناختی- رفتاری و آموزش والدین مهم¬تر و مفیدتر از سایر شیوه¬ها بوده¬اند.