مصرف کافئین و تئوفیلین بر فعالیت و ویژگی های سینتیکی آنزیم پراکسیداز اثر دارد. طبق مطالعات پیشین پراکسیداز یک آنزیم آنتی اکسیدانی مهم می باشد که واکنش های اکسیداسیون سوبستراهای مختلف ارگانیک و غیرارگانیک را با استفاده از هیدروژن پراکسید، به عنوان پذیرنده الکترون کاتالیز می کند. هیدروژن پراکسید یک گونه فعال اکسیژنی (ROS) می باشد. ROS ها گروهی از رادیکال های آزاد هستند که در طی متابولیسم طبیعی سلول از اکسیژن مولکولی حاصل می شوند. این گونه های فعال اکسیژن در یک سطح فیزیولوژیکی پایین، اثرات سودمندی بر بدن دارند، برای مثال می توانند به عنوان پیام رسان ردوکس (اکسیداسیون واحیا) در پیام رسانی و تنظیم درون سلولی عمل کنند. درحالی که درغلظت های بالا قادر هستند بر سیستم ایمنی بدن غلبه کنند و باعث استرس اکسیداتیو شوند و از طرفی به دلیل واکنش پذیری بالا، توانایی صدمه زدن به مولکول های زیستی از جمله DNA، پروتئین وکربوهیدرات را دارند. درآزمایش حاضر، تاثیر کافئین و تئوفیلین از خانواده متیل گزانتین ها، برآنزیم پراکسیداز بررسی شد. جهت تشخیص فعالیت آنزیم از روش سزار و همکارانش با کمی تغییر استفاده گردید، به این ترتیب که فعالیت پراکسیداز از طریق دنبال کردن جذب ترکیب رنگی کوانوئید، ناشی از اکسایش 4-آمینو آنتی پیرین درحضور همزمان فنل و هیدروژن پراکسید ، در طول موج 510 نانومتر به مدت 3 دقیقه توسط اسپکتروفتومتر مورد سنجش قرار گرفت. در این آزمایش سینتیک مهاری پراکسیداز توسط کافئین بررسی و با مهار تئوفیلین مقایسه شد. Km , Vmax نیز متعاقباً در حضور هریک از مهار کننده ها محاسبه شد. در نهایت براساس نتایج بدست آمده، هر دو نوع مهار، از نوع مهار نارقابتی تشخیص داده شد. بنابراین با توجه به این نتایج می توان چنین بیان کرد که مصرف حد بالاتر از نرمال تئوفیلین و کافئین، که هردو در نوشیدنی هایی چون چای، قهوه و نوشابه های گازدار وجود دارند، می تواند برعملکرد این آنزیم حیاتی تاثیر سوء داشته باشد.