امروزه دانش به عنوان منبعي ارزشمند و استراتژيك و نيز يك دارايي مطرح است . همزمان با رشد ايده دانش بعنوان منبع استراتژيك در قرن 21 ،‌دانش به مثابه يك مزيت رقابتي مهم در سازمانهاي پيشرو ، مورد توجه جدي قرار گرفته است. از اينرو بسياري از دانشمندان علم مديريت و سازمان تلاشهايي را براي نظامند كردن استفاده از دانش در سازمان از راه ايجاد باب جديدي در مديريت با عنوان « مديريت دانش » آغاز كرده اند برخي از مدل هاي مديريت دانش به صورت موفقيت آميزي در صنايع مورد استفاده قرار گرفته انددر برنامه چهارم توسعه کشور ، عنصر دانايي به عنوان رکن اصلي توسعه اقتصادي و اجتماعي معرفي شده است . در نظام هاي توسعه اي مبتني بر دانش، مديريت دانش، مولفه کليدي در راهبرد توسعه اي تلقي ميشود. بجهت ناهماهنگي بين مراکز علمي، تحقيقاتي ، صاحبان فن و انديشه از يکطرف و نهادهاي متکفل اجراي برنامه توسعه از طرف ديگر، و نيز فقدان راهبرد مشخص و مدون، زير ساخت هاي اجرايي برنامه با چالش هاي جدي مواجه ميباشد. با اين وصف لازم است الگوي بومي مديريت دانش، فناوري و نوآوري متناسب با شرايط و پتانسيل هاي ويژه براي ايجاد و تقويت ساختار نظام ملي نوآوري همراه با ترويج فرهنگ کارآفريني طراحي و اجرا گردد. چالش اصلي در رابطه با اعمال راهبرد مديريت دانش در کشورهاي توسعه نيافته و در حال توسعه از جمله ايران، چگونگي توليد و مديريت بر دانش است. اگر بپذيريم که مديريت دانش بستر کسب مهارت و رقابت پذيري پوياست، براي پياده سازي موثر مديريت دانش، لازم است 6 محور ساختاري اصلي شامل : منابع دانش، نظام هاي مديريت دانش، دانش سازماني، مديريت نوآوري، سرمايه فکري،و زمينه هاي سازماني، مورد توجه قرار گيرد. ايجاد چنين ساختاري به مطالعه تطبيقي و طراحي مدل متناسب با شرايط و ويژگيهاي بومي در برنامه هاي توسعه اقتصاد دانايي محورنياز دارد.