تالابها از مهمترین اکوسیستم های جهان هستند که عملکردهای متنوع و حیاتی را در مقیاس محلی، منطقه ای و جهانی ارائه می دهند ( از فراهم کردن زیستگاه برای حیات وحش و منابع آب و غذا برای انسان تا تنظیم فرآیندهای اتمسفری و چرخه های زمین شیمیایی). درحال حاضر این اکوسیتمهای حساس به دلیل کمبود آگاهی ، بهره کشی نامناسب و ایجاد اختلال بیش از هر زمان در معرض نابودی و تخریب قرار گرفته اند به گونه ای که بیشتر از نصف آنها در آمریکای شمالی، اروپا، استرالیا و چین از بین رفته اند. ایران با داشتن مرجعیت کنوانسیون رامسر و دارا بودن 6 تالاب در لیست مونترو (دومین کشور دارای بیشترین تالاب های درحال تخریب) بیش از هر زمان دیگری نیازمند رویکردهای صحیح برای مدیریت و بازسازی تالاب ها و تلاش در جهت برگرداندن آنها به لیست تالاب های تحت حفاظت رامسر می باشد. با توجه به رویکردهای جهانی مبنی بر گسترش توسعه پایدار با تاکید بر حفاظت محیط زیست، در کنار برنامه ریزی و مدیریت برای حفاظت و استفاده مناسب تالابها، باید به کاهش اختلالات و کمک به بازگردانی این مجموعه ها به شرایط پیش از اختلال پرداخت. در حال حاضر منابع علمی و دستورالعمل های فراوانی در مورد امر حفاظت تهیه شده، و این درحالی است که بسیاری از تالاب های ایران تحت تاثیر فعالیت های انسان تغییر کرده، آسیب دیده و یا نابود شده اند و حفاظت به تنهایی قادر به جلوگیری از این نابودی نیست. جدید بودن موضوع مرمت اکولوژیک در ایران، عدم وجود منابع اطلاعاتی ، دستورالعمل ها ، برنامه ریزی و تجربیات عملی در مورد مرمت تالاب ها ضمن ایجاد اختلال در کار حفاظت، منجر به ناتوانی در کم کردن سرعت تخریب و یا جلوگیری از آن شده است. از این رو در این پژوهش با توجه به منابع جهانی به خصوص دستورالعمل های کنوانسیون رامسر به تعریف مرمت اکوژیک تالاب ها ، ارائه و تحلیل اصول و دستورالعمل هایی برای مرمت اکولوژیک تالاب پرداخته شده است که درنتیجه آن، مرمت اکولوژیک را باید امری اجتناب ناپذیر و ضروری در حفاظت از تالاب ها به شمار می آورد.