پايداري به عنوان بخشي اساسي از ايدئولوژي دنياي جديد است كه تمام تمايلات و روندهاي مرتبط با آن را نيز در بردارد. در گردشگري، از واژه پايداري براي نشان دادن درست كاري اخلاقي و كسب اعتبار "سبز" براي فعاليت ها استفاده ميشود و شامل توجه نمودن به تمامی محوطه‌های جهانگردی اعم ازجنگل‌های طبیعی، پارک‌های ملی و حیات وحش، رودخانه‌ها و طبیعت پیرامون آنها و بویژه کوهسارها و کوهستان‌ها و آبشارها، چشمه‌های آبگرم، چشمه‌های طبیعی، تالاب و مناطق ویژه شکار و صید ماهی، دریاها و دریاچه‌ها، سواحل و کرانه های پیرامون آنها، زیستگاههای طبیعی پرندگان مهاجر و بومی و سایر خزندگان و نیز غارهای طبیعی و بویژه طبیعت بکر درونشان، می باشد. لذا در این مقاله پس از ذکر تعاریف، به نحوه برنامه ریزی در جهت حفظ و اجرای رویکرد پایدار و همچنین ارزیابی میزان پایداری مناطق در طبیعت بالاخص تالاب، به عنوان يكي از بارزترين زيبايي هاي خلقت، مفيدترين و در عين حال بدبيارترين اكوسيستم هاي طبيعت، و نحوه ارزیابی اثراث زيست محيطي و راه های حفظ آن پرداخته می شود.