درياچه اروميه بزرگترين آبگير دايمی غرب آسیا است، كه در شمال¬غرب ايران قرار گرفته است. این درياچه با وسعتی بين 4500–6000 كيلومتر¬مربع به عنوان بزرگترين درياچه داخلی ايران و بيستمين درياچه جهان از اهميت ويژه¬ای برخوردار است. اين درياچه در خطر خشك شدن كامل قرار داشته و طی 40 سال اخیر حدود 9 متر كاهش سطح ارتفاع آب داشته است. در این مطالعه، با بررسی تصاویر ماهواره¬ای لندست TM توسط تکنیک¬های سنجش از دوری، طی سال¬های 1963 الی 2012 میلادی تغییرات و اثرات زیست محیطی آن مورد بررسی قرار گرفته است. دریاچه ارومیه در نیمه اول پاییز سال 1391 دارای کاهش قابل توجه ارتفاع سطح آب بوده به گونه¬ای که یکی از خشک¬ترین دوره¬های فصلی دریاچه ارومیه می¬باشد. در این بررسی، دلایل و نتایج حاصل از بحران خشک¬شدن دریاچه ارومیه و راه¬کارهای حفاظتی مهندسی ارائه گردیده است. با توجه به روند کاهش ارتفاع سطح آب در بخش مرکزی دریاچه ارومیه (محدوده پل شهید کلانتری)، پیشرفت خشکی و عقب¬نشینی مرزهای دریاچه در این بخش قابل توجه بوده و از سایر بخش ها متمایز می¬باشد. ادامه این روند می¬تواند منجر به ایجاد دو بخش مجزا در دریاچه گردد. با افزایش میزان غلظت نمک در آب دریاچه، شرایط زیست گونه¬های آبزی (مثال آرتمیا اورمیانا و...) به خطر جدی تبدیل کرده،که عاملی برای انقراض گونه¬های کمیاب پرندگان مهاجر، همچنین این تغییر اکوسیستم باعث انقراض گوزن¬های زرد ایرانی و هزاران گونه زیبا و منحصر به فرد موجود و ساکن محدوده می¬باشد. وقوع طوفان¬های نمک در منطقه، محدوده¬ای بسیار بزرگ را در کمترین زمان تحت شعاع قرار داده است. وقوع این طوفان¬ها و گسترش بیابان نمک باعث تخریب خاک و پوشش گیاهی شده، اثرات نامطلوب بر روی گونه¬های حیوانی و نژاد بشر داشته و همچنین باعث شوری گسترده آب¬های سطحی زیرزمینی در منطقه گردیده است.