با توجه به زادآوری همزمان حداقل یک‌ گونه با ‌ارزش بومی یعنی ماهی اندمیک گورخریAphanius vladykovi با ماهی مهاجم آمورنما Pseudorasbora parva در تنها تالاب باقی مانده در استان چهارمحال و بختیاری، اثر این تهاجم بیولوژیک مورد توجه قرار گرفت. قبل از بروز پدیده کاهش فصلی آب تالاب در اثر بهره برداری و در اثر خشکی اقلیم، در ابتدای زادآوری، مولدین گونه‌ی اندمیک گورخری در لانه‌های گیاهی برگزیده‌ با 1.1 ± 55 سانتیمتر عمق و 18.8 ± 555 سانتیمتر فاصله از ساحل تخمریزی کرده و فاصله خود را با ماهیان مهاجم گونه آمورنما در لانه های سنگی آنها با 0.9 ± 39 سانتیمتر عمق و 10.5 ± 190 سانتیمتر فاصله از ساحل حفظ می نمودند. با کاهش آب تالاب با وجودیکه ماهیان بومی در همان لانه ای قبلی باقی می مانند، ماهیان مهاجم با احساس خطر کم آبی تالاب به موقعیت برگزیده جدید با عمق 1.2 ± 30 و 10.4 ± 200 سانتیمتر از ساحل نقل مکان کرده و با لانه های تغییر موقعیت یافته ناشی از کم آبی گونه بومی گورخری با عمق 1.2 ± 40 و 12.2 ± 190 سانتیمتر از ساحل مجاور گشتند. تغییر سطح آب تالاب در تغییر کلی مکان لانه های گونه آمورنما شدیدا تاثیر گذار بود وکنش متقابل دو جمعیت بومی و وارداتی در نتیجه‌ی این هم مکانی وهم زمانی در ستیز و پرخاش مراقبت از قلمرو ، انتقال بیماریها و رقابت غذایی میان مولدین و زاده‌های هرساله امکان پذیر است