طبيعت و توريسم دو پديده تفكيك ناپذيري هستند كه امروزه در دنيا از آن به عنوان «اكوتوريسم» و در ايران «طبيعت گردي» ياد مي شود. اكو سيستم هاي آبي- سواحل درياها- رودخانه ها الي الخصوص تالاب ها يكي از مناظر زيباي طبيعي و مكان هاي ديدني محسوب مي شوند كه حفاظت از منابع آنها و تشريك مساعي در حل مشكلات و احياي دوبارۀ آنها بيشتر به نظر مي رسد. تالاب ها محيط هايي هستند كه مشخصاتشان چيزي ميان خشكي و دريا است. تالاب ممكن است همواره داراي آب باشد و يا اينكه گاهي خشك و گاهي آبدار باشد با وجود اينكه بيش از 50 تعريف مختلف براي تالاب مورد استفاده قرار گرفته است اما اولين تعريف علمي تالاب توسط كنوانسيون بين المللي رامسر در سال 1971 ارائه شده است تالاب به مناطق مردابي، آب مانند،
نم زارهاي سياه و باتلاقي، بركه هاي مصنوعي يا طبيعي كه به طور دايم و يا موقت داراي آب ساكن يا روان، شيرين، شور يا نيمه شور هستند و يا مناطقي از سواحل در جذر ارتفاع آب در آنها بيش از 6 متر نباشد گفته مي شود. در اين مطالعه ي توصيفي و تحليلي در ابتدا پتانسيل ها و قابليت هاي جاذبه هاي تالاب ها شناسايي شده و به معرفي چند تالاب مهم پرداخته مي شود و سپس به موانع و مشكلات تالاب ها با استفاده از مدل SWOT پرداخته شده است. نتايج حاصل از مطالعات ميداني، مدل هاي تحليلي و تجزيه و تحليل هاي تجربي بيانگر اين واقعيت است كه ضعف برنامه ريزي و سرمايه گذاري دولت در بخش اكوتوريسم در نواحي تالابي كمبود خدمات رفاهي در مناطق فوق و مهم تر از همه مسائل زيست محيطي و دست اندازي انسان ها به مناطق فوق در جهت ايجاد ساخت و سازهاي غيرمجاز و پساب و فاضلاب كارخانه هاي شهرها و ضايعات صنعتي در بيشتر مواقع و خشكسالي هاي مداوم و زه كشي و خشك كردن تالاب در جهت استفاده به عنوان زمين كشاورزي و سرمايه گذاري محدود دولت در بخش احياي و آباداني تالاب ها و مهمتر از همه وضعيت اقليمي و خشم طبيعت از جمله موانع اين مناطق بشمار مي رود. براي فايق آمدن به مشكلات نيازمند بازنگري در برنامه و ارائه راهكارهاي متناسب جهت كاهش نقاط ضعف و محدوديت ها و بهره گيري از نقاط قوت و فرصت هاي موجود مي باشد.