از نظر تنوع زیستی تالاب ها به عنوان « کانون های حساس» آنچنان که شاید و باید و مانند زیستگاه های خشکی مورد توجه دانشمندان قرار نگرفته اند و تنها کنواسیون رامسر و بخش تالاب های I.U.C.N فعالیتهایی را برای حفاظت از تالابها انجام می دهند در صورتیکه باید تالابها بعنوان مخازن زیستی نگریسته شود و برنامه های ملی و بین المللی برای حفاظت، مدیریت و بهره برداری معقول و منطقی تهیه و اجرا شود. تالابها شش درصد از سطح کره زمین را می پوشانند و بیست درصد زیستگاههای تنوع زیستی را تأمین می نمایند و به واسطه وجود آب از مهمترین و متنوع ترین اکوسیستم های کره زمین به شمار می روند. داشتن تنوع زیستی و ذخایر ژنتیکی از مهمترین کارکردهای محیط زیستی این گونه مناطق می باشد. حفاظت از تنوع زیستی و منابع ژنتیکی تالابها به دو شکل حفاظت در محل و حفاظت در خارج محل می تواند صورت گیرد. تنوع ژنتیکی در بیوتوپ های تالابی از ناشناخته ترین بخش تنوع زیستی در تالابها می باشد. در این بخش، بیشتر اطلاعات موجود، تنها به تنوع ژنتیکی ماهیان تالابی و گونه های مختلف برنج محدود می شود. در عملکرد، تنوع و ارزش های تالابهای مختلف که تا اندازه ای شناخته شده اند، به نقش تنوع بیولوژیکی به اندازه کافی توجه نشده است. تنوع میکروارگانیسمها و بی مهرگان در تالابها بسیار زیاد است و در عملکردهای بوم شناسی چند جانبه و ارزشهای تالابها شرکت دارند و انرژی لازم را برای تولیدات ثانویه تالابها، فراهم می نمایند. مزیت عمومی حفاظت در محل، حفاظت از عملکرد یک اکوسیستم است چون با حفظ اکوسیستم، تنوع درون گونه ای و بین گونه ای گیاهی و جانوری نیز حفظ می شود. هدف از این مقاله، شناسایی، معرفی و طبقه بندی میزان مخاطره تنوع زیستی، اکوسیستم های آبی و ذخایر ژنتیکی تالابهای مهم ایران و تعیین مهمترین عوامل محیطی و اکولوژیکی موثر در این مورد، و ارائه راهکارهایی جهت مدیریت و حفاظت از تالابها با تکیه بر انجام مطالعات ژنتیک کمی، سیتوژنتیک و بیوتکنولوژی می باشد.