توسعه پایدار در مقیاس مناطق متناسب با ویژگی¬های اقتصادی، زیست محیطی و مدیریتی هر سرزمین، رهیافت خاصی به خود می-گیرد. چگونگی نایل شدن به اهداف توسعه پایدار تا حد زیادی با ماهیت فضایی منطقه ارتباط می¬یابد. آنچه که در کشور ما به عنوان منطقه با همه ویژگی¬های مدیریتی، عملکردی، فضایی و... مورد توجه قرار گرفته است مقیاس استان¬ها می¬باشد. پژوهش حاضر در تلاش است با در نظر گرفتن شاخص¬های توسعه پایدار متناسب با ویژگی¬های سرزمینی و همچنین شناسایی و ارزیابی الگوی غالب مناطق کشور از دیگاه نظام¬مند، محدودیت¬های فضایی- عملکردی مناطق برای رسیدن به توسعه پایدار را ارائه نماید. روش پژوهش برای تولید شاخص¬های توسعه پایدار در مقیاس مناطق و ارائه الگوی غالب مناطق و نیز تعیین محدودیت¬ها کاربست نگرش سیستمی در دو سطح توصیفی و تحلیلی می¬باشد.