گسترش فضایی بی رویه و بدون برنامه شهرهای بزرگ و متوسط کشور در چند دهه گذشته، باعث شکــل گیری بافت های جدید شهری در مجاورت شهرها و جابه¬جایی ساکنان و کاربریهای شهری به نواحی جدید گردیده است. بنا بر برآورد سازمان ملل متحد بیش از 50 درصد ساکنان شهرهای کشورهای کم در آمد و 20 درصد کشورهای با درآمد متوسط ،در سکونتگاههای غیر¬رسمی زندگی می کنند که شاخص سواد،تندرستی ،درآمد وپیشرفت اجتماعی از میانگین شهری درآن کشورها پایین¬تر است.بر اساس تاکیدات موجود در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران ،تامین سرپناه مناسب ودر خور شان انسان یکی از وظایف بسیار مهم دولت در قبال شهروندان ایرانی به شمار می آید. هدف اصلی این تحقیق، شناخت ویژگی اقتصادی و اجتماعی ساکنان این سکونتگاهها ( شهر همدان ) و شناخت وضعیت کالبدی و بررسی سیاست های دولت بعد از طرح توانمند¬سازی و نقصان در این مناطق می باشد. روش تحقیق در این مقاله توصیفی ،تحلیلی واز تکنیک اسناد کتابخانه ای و میدانی (مصاحبه رو در رو با اهالی ) است. نتایج تحقیقات نشان می¬دهد که اکثریت افراد ساکن در این سکونتگاهها افراد فقیر، تهیدست روستایی هستند. نرخ بالای زاد و ولد، بالا بودن بعد خانــوار، بی¬سوادی یا کم سوادی، بیکاری، درآمد ناچیز، پرداختن به مشاغل انگلی و کاذب از یک طرف و وضعیت اسفبار محیط فیزیکی مانند مسکن نامناسب، فقدان بهداشت، فقدان تأسیسات و تجهیزات زیربنایی و خدمات شهری ضرورت مطالعه و بررسی بیشتر در این سکونتگاه ها را نشان می دهد.