در ادبيات توسعه، در چند دهه اخير، حکمروایی خوب به مثابه رهیافتی کارآمد و اصولی برای دست یابی به پايداري اجتماعي ـ اقتصادي سكونتگاه‌هاي روستايي در فرآيند توسعه پايدار مورد توجه قرار گرفته است. در واقع، اين رویکرد در پی برقراري تشريك مساعي و تعامل مثبت بين نهاد دولت، جامعه مدني و بخش خصوصي است. بدين‌ترتيب، شكل پذيري سازمان‌هاي مردم نهاد در سكونتگاه‌هاي روستايي و تفويض اختيار به ساكنان محلي، علاوه بر گسترش مشاركت اجتماعي ـ اقتصادي ساكنان روستايي در فرآيند توسعه، مددكار ارتقاي رضايتمندي و اعتماد آن‌ها از مديريت برنامه‌ريزي توسعه مي‌شود. ازاين‌رو، مقاله حاضر تلاش دارد تا با تبيين حكمروايي شايسته روستايي، اثرگذاري فضايي، چالش‌ها و فرصت‌هاي پيش‌روي آن را در فرآيند پايداري اجتماعي ـ اقتصادي در سكونتگاه هاي روستايي ناحيه مورد مطالعه شناسايي نمايد. روش پژوهش مقاله حاضر توصيفي ـ تحليلي است. داده‌هاي ميداني و كتابخانه‌اي سطح توسعه يافتگي سكونتگاه‌هاي روستايي اين ناحيه با الگوي ناموزون موريس بررسي شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد، مشاركت گسترده ساكنان روستايي دهستان سيد شهاب و حيقوق نبي در مقايسه با ساير دهستان‌ها، بر ارتقاي شاخص‌هاي متنوع توسعه‌يافتگي آن‌ها اثرگذار بوده است. در مقابل بي توجهي به مشاركت ساكنان روستايي در دهستان‌هاي كمال‌رود و قلقل رود باعث كاهش سطح توسعه يافتگي اجتماعي ـ اقتصادي آن‌ها شده است. بنابراين، سياست‌گذاري و برنامه‌ريزي در جهت تقويت تشريك مساعي ساكنان روستايي در فرآيند توسعه اجتماعي ـ اقتصادي پيشنهاد مي‌گردد.