امروزه ،تاب آوری راهی برای تقویت جوامع بااستفاده ازظرفیت های آن هامطرح می شودوتعریف ها،رویکردها،شاخص ها ومدلهای سنجشی متفاوتی درموردآن شکل گرفته است.ازاین رو،به نظربسیاری از محققان،تاب آوری یکی ازمهم ترین موضوعات برای رسیدن به پایداری است. هدف ازاین تحقیق بالابردن ظرفیت محلی به منظورایجاد تاب آوری درمقابل مخاطرات طبیعی به عنوان یکی ازشاخص های مهم توسعه پایداری است.دراین پژوهش ضمن ارائه ویژگی های یک جامعه تاب آورکه توانایی یاظرفیت اجتماعی بالایی در برآورد،آمادگی،پاسخگویی و بازیافت فوری درزمینه اثرات بحران رادارد،شاخص های تاب آوری درابعاداجتماعی،اقتصادی، نهادی ومحیطی _کالبدی بررسی می شود. درنهایت باتوجه به روش تحقیق توصیفی_تحلیلی وکتابخانه ای دراین مطالعه،به این نتیجه رسیدیم که مناسب ترین مدل تاب آوری برای رسیدن به توسعه پایداردربرابر بحران های طبیعی،مدل ترکیبی مکانی وجامعه محور است؛ زیرا کانون این مدل برتاب آوری اجتماعی مکان هاست ونمی توان آن هارااز فرایندهای اجتماعی جدا کرد.این مدل،تاب آوری راشرط پیش بینی شده یاذاتی ویایک فریندنشان می دهد.رویکردهای جامعه محوربه صورت بالقوه برتوانمندسازی مشارکتی وایجاد ساختارهایی باقابلیت انتقال تفکرات و مطالبات ازپایین به بالابنامی شوند.دراین رویکردکه باهدف کاهش آسیب پذیری وافزایش توانمندی جوامع درمعرض خطربه کارگرفته می شود،مردم محلی درتمامی مراحل شناسایی وتجزیه وتحلیل مخاطرات،برنامه ریزی کاهش مخاطرات واجرای برنامه های مدیریت بحران فعالانه مشارکت می کنند ودرمرکز تصمیم گیری ها قرار دارند.زیرااین الگومی تواندهم زمان،دارای ویژگی هایی مانندمکان محوربودن ویکپارچه نگری درانتخاب ابعادوشاخص هاومشارکت پذیری مردم به عنوان ذینفعان اصلی درمدیریت بحرانهای طبیعی جوامع محلی باشد.