برای سنجش و سطح بندی توسعه یافتگی مناطق، شاخص های بسیاری وجود دارد. هر یک از این شاخص ها دارای ارزش و اهمیٌت خاصی می باشند که با توجه به نوع هدف و روش مطالعه مورد استفاده قرار می گیرند. پژوهش حاضر با استفاده از 42 شاخص مربوط به بخش صنعت به دنبال سنجش سطح توسعه یافتگی شهرستان های استان آذربایجان شرقی و تعیین سطوح برخورداری آن ها می باشد. که ابتدا با استفاده از مدل تاپسیس به رتبه بندی این شهرستان ها و سپس بررسی و تعیین میزان نابرابری های آن از طریق ضریب تغییرات(cv) استفاده کرده است. جامعة آماری تحقیق شهرستان های استان آذربایجان شرقی از سالهای بین 1385 تا 1390 بوده و روش تحقیق به صورت « توصیفی- تحلیلی » است. و داده های تحقیق به روش کتابخانه ای و مراجعة حضوری به ادارات جمع آوری شده است. نتایج بدست آمده از بررسی حاضر، نشان می دهد که در شاخص های صنعتی در سال 1385 شهرستان تبریز با 〖(CL〗_i) 0.79 در رتبة اول و به عنوان شهرستان توسعه یافته و شهرستان چاراویماق و ورزقان با 〖(CL〗_i) 0 در رتبة آخر قرار داشته اند و از نظر توسعه محروم می باشند. و این روند در سال های 86، 87، 88 و 1389 همچنان تکرار شده که توسعه یافته ترین شهرستان استان را تبریز به خود اختصاص داده و ورزقان و چاراویماق در رتبة پایین توسعه یافتگی قرار گرفتند. و در این 6 سال مورد مطالعه، شهرستان تبریز بیشترین 〖(CL〗_i) را در سال 1386 داشته برای همین علت بیشترین میزان نابرابری بین شهرستان های استان در همین سال با ضریب پراکندگی 1.9 مشاهده می شود. ولی در سال 1385 شهرستان تبریز کمترین〖(CL〗_i) را داشته، و اختلاف بین درجة توسعه یافتگی شهرستان ها کم بوده و میزان CV آن 1.5 بوده که نسبت به 6 سال مورد مطالعه بهترین وضعیت در این سال مشاهده می شود. و در سال 1390 شهرستان تبریز با 〖(CL〗_i) 0.88 در رتبة اول و چاراویماق و خداآفرین با 〖(CL〗_i) 0 در رتبة آخر قرار دارند.