دنیا روز بروز در حال پیشرفت می باشد . پیشرفت دانش و تکنولوژی در جوامع امروزی باعث افزایش سطح کیفی زندگی شده است . دسترسی به تکنولوژی های نو با استفاده از امکانات موجود بسیار آسان و راحت شده است . اما بیشتر این تکنولوژی ها باعث کاهش سطح ایمنی و افزایش مشکلات بهداشتی شده اند . بعنوان مثال وسایل نقلیه مسافرت در مسافتهای طولانی را بسیار سریع و راحت نموده است ولی با افزایش وسایل نقلیه سالیانه میلیونها نفر در اثر تصادفات از بین می روند . بنا براین ضرورت دارد که همپای پیشرفت تکنولوژی امنیت جانی و مالی استفاده از آن نیز رشد و توسعه یابد . به این دلیل بود که طراحان و سازندگان وسایل و امکانات و تکنولوژی های پیشرفته به این فکر افتادند که قبل از شروع به اجرای هر پروژه و سیستم برای انجام وظایف، خاص تمهیداتی بیندیشند که خسارات جانی و مالی کمتر داشته باشند . دولتها و حکومتها قوانینی را وضع کردند و صاحبان مشاغل و کارفرمایان و پیمانکاران را موظف به رعایت اصول و قوانین وضع شده در پروژه ها و سیستم های خود کردند. هر چند بسیاری معتقدند قوانین دولتی بیشتر انفعالی و بر اساس مصالحه با کارفرمایان بوده است ولی رعایت دقیق قوانین و الزامات دولتی نیز کمک شایانی به ایمنی سیستم می نماید . در فصل چهارم قانون کار جمهوری اسلامی ایران شورایعالی حفاظت فنی و بهداشت کار با هدف تهيه‌ موازين‌ و آئين‌نامه‌هاي‌ حفاظت‌ فني‌ تشکیل و کلیه كارگاهها، كارفرمايان‌، كارگران‌ و كارآموزان‌ ملزم و مکلف به رعایت این موازین شده اند. اما متاسفانه در عمل می بینیم که پروژه ای بدون توجه به الزامات قانونی در زمینه ایمنی شروع به فعالیت نموده است حالا باید بازرسان کار روزها و ماهها با کارفرما بحث و گفتگو نمایند تا بتوانند ایمنی سیستم را در کارگاه پیاده نمایند که اتلاف وقت سیستم هم آن طور که باید ایمنی لازم را بدست نمی آورد.