هنرمندی که بخواهد اصل وحدت وجود را نمایان سازد،سه وسیله در اختیار دارد: اول هندسه که وحدت را در نظم جلوه گر می سازد،دوم ریتم که وحدت را در نظم دنیوی و نیز غیر مستقیم در فضا نمودار می سازد،سوم نور که نسبت آن با شکلهای قابل رویت،مانند وجود مطلق است نستب به موجودات محدود.در حکمت اسلامی نگاه بنیادینی بین سه مفهوم روح،بدن و جسم وجود دارد که بدن را توجه عرفانی روح به عالم ماده و جسم می داند.اگر معنا را عاملی دانسته باشیم که نور را به سایه تبدیل می کند پس عناصر معنا دار و فرایند معنا دار کردن، آن چیزی است که نور می بخشد.چشم های ما برای این آفریده شده اند که فرم ها را زیر نور ببینیم: این سایه و روشن ها هستند که فرم ها را در مقابل ما برهنه می سازند. مکعب، مخروط، کره،استوانه و هرم اولین فرم هایی هستند که نور آن ها را به ما عرضه می کند.تصاویر آن ها ناب، ملموس و صریح هستند. نورپردازی در كنار ابعاد زيباشناختی، بعد عملكردی هم دارد.زیبائی که به چشم می آید از پرتو نور و روشنائی است و گرنه در تاریکی ،زیبائی مفهومی ندارد.زیبائی حقیقتی با نور معرفت درک می گردد و زیبائی ظاهری با عزیزترین حس ما که بینائی است دیده می شود. نور و روشنایی چه ظاهری و چه عرفانی باعث می شود که زیبائی به چشم آید و رنگ و سایر زیبائیهای شیء جلوه کند.بنابراین بحث نور و پرداختن به آن می تواند در مباحث زیبائی شناسی و هنر جایگاه ویژه ای داشته باشد. از جمله علوم و هنرهایی که می توان به نقش نور در آن اشاره داشت ،هنر معماری است که بحث مفصلی را در زمینه روند بهره گیری از نور طبیعی به خود اختصاص می دهد.