با توجه به افزایش فزاینده شیشه و لاستیک های دور ریز و مخاطرات زیست محیطی حاصل از آنها، استفاده از آنها در ساخت بتن می تواند ضمن بهبود حداقلی ساختار بتن در پاره ای از موارد، موجب بازیافت اقتصادی وکاهش نیاز به محل انباشت آنها گردد. در این مقاله به بازبینی و بررسی مجموعه ای از مطالعات صورت گرفته درخصوص جایگزینی یلاستیک و شیشه بازیافتی با ریزدانه های بتن سبک پرداخته شده و نتایج حاصله با آیین نامه ها و مقررات ایران مقایسه شده است. نتایج این تحقیق نشان می دهد که استفاده از مواد مذکور موجب افزایش مقاومت سطحی بتن می گردد. اضافه کردن مواد مذکور تا نرخ جایگزینی 40 درصد با ریزدانه های بتن، به واسطه افزایش زمان گیرش موجب کاربری آسان بتن می شود ولیکن با کاهش مقاومت بتن، آن را مختص مصارف غیرسازه ای می سازد ولیکن در کاربردهای سازه ای تا 20 درصد جایگزینی و برای مصارف پیش تنیدگی تا 10 درصد جایگزینی مجازمی باشد. همچنین در صورت پودر نمودن شیشه تا اندازه ی ذرات معادل 0.01 میلیمتر، می توان با جایگزینی آن با سیمان به میزان 30 درصد وزنی، اقدام به ساخت بتن با کیفیت مشابه بتن معمولی نمود و البته در مقابل حمله سولفاتی نتایجی را مشابه حالت استفاده از میکروسیلیس مشاهده نمود که به دلیل قیمت بالای میکروسیلیس، ارزش اقتصادی بالایی دارد.