افزایش شهر نشینی و رشد جمعیت عاملی اساسی در جهت گسترش و ساخت و سازهای مجتمع های مسکونی می باشد. گسترش ساخت و سازها و مجتمع های مسکونی بدون در نظر گرفتن فضاهای باز به طور قطع نمیتواند جوابگوی نیازهای ساکنین باشد. یکی از مهمترین فضاهای باز در مناطق مسکونی پارک ها می باشد که تاثیرات بسزایی را در کیفیت زندگی مناطق مسکونی اطراف خود به همراه دارد. پژوهش فوق درصدد بررسی تاثیرات کیفیت محیطی، رفتار فضایی و ناهنجاری های اجتماعی خانه های مسکونی که در محدوده پارک ها قرار دارند می باشد.پژوهش فوق از نوع توصیفی تحلیلی می باشد. بدین منظور یکی از مناطق شهر شیراز را انتخاب کرده و خانه های مسکونی اطراف پارک محله ای آن را به لحاظ فاصله از جهت ویژگی های بیان شده مورد بررسی قرار داده ایم. نتایج پژوهش نشان می دهد که خانه هایی که نزدیک ترین فاصله به پارک را دارند دارای کمترین کیفیت محیطی و خانه هایی که دسترسی درجه دو نسبت به پارک را دارند دارای بیشترین کیفیت محیطی می باشد.