کودک امروزی به دلیل معماری خاص شهری و در کنار آن تربیت های خاص، کمترین میزان تعامل و برخورد را با اطرافیان دارد و متأثر از بی نظمی معماری شهری و فشارهای روانی حاصل از آن، دچار مشکلات عدیده ای است. کودکان و نوجوانان با عنوان اعضای جامعه ما با مجموعه ای از خواسته ها و نیازهای خاص خود، استفاده کنندگان محیط ساختگی ما میباشند. همانطور که توسعه زیرساخت های شهری در بهبود بخشیدن و پیشرفت توسعه شهری به سمت توسعه ای صحیح و کارآمد بسیار مهم است،طراحی صحیح فضاهای زندگی کودکان که سازندگان نسل های بعدی هستند در سوق دادن جامعه انسانی به سمت جامعه ای سالم و مطلوب از اهمیت زیادب برخوردار است.ساخت مکان هایی برای کودکان نیاز به افکار روشن و نو و نگرشی نوین دارد.زیرا کودکان خیلی بیشتر از بزرگسالان، از محیط اطرافشان تاثیر می پذیرند.و رشد اجتماعی،احساسی،عاطفی،روانی و جسمی کودک به شدت تحت تاثیر کیفیت محیط می باشد.منظور از محیط ،شهر،محله،کوچه،خیابان ها، مهدکودک،مدرسه،فضاهای بازی و به طور کلی هر جایی که کودک سال های اولیه عمر خود را در آن سپری می کند، می باشد.در این مقاله برآنیم تا نقش فضاهای ویژه کودکان در برآوردن سطح تمایل تعاملات اجتماعی آن ها را مورد مداقه قرار دهیم.روش تحقیق در این پژوهش، توصیفی تحلیلی مبتنی بر مطالعات کتابخانهای اسنادی و تطبیقی میباشد.