کودکان اعضای کوچک و ظریف جامعه می باشند و قابلیت تاثیرگذاری بر شکل گیری محیط شان را با بیان نیازها و تمایلات خودشان دارند . اما در این امر مهم محتاج کسانی هستند که بر خصوصیات و ویژگی های کودکان اشراف و تسلط کافی و به تبع آن محیط و فضاهای مورد علاقه کودکان را به خوبی بشناسند. یکی از این اشخاص معماران هستند .معمارانی که برای کودکان طراحی می کنند ، نیاز دارند جهت درک و فهم سیمای محیطی که برای کودکان صمیمانه است اطلاعاتی داشته باشند . پس باید کودک و معماری برای کودک را بشناسند . معمار پس از پدر و مادر اولین مربی کودک است زیرا تعلیم و تربیت او از طریق اشکال و احجام ساخته شده به وسیله او که محیط اطراف کودک را تشکیل می دهند، منتقل می شود . به همین دلیل ارتباط میان کودک ، معماری و معنا در بطن مسئله انسانی کردن تمدن قرار دارد .اصول تربیتی، دائم در حال تغییرند و معماری باید به نوبه خود نیازهای ناشی از این تغییر و تحولات را با فکرها و طرح های جدید پاسخگو باشد . فضای کودکی می تواند آزمایشگاهی برای معمار باشد ، کودکان به عنوان شهروندانی متفاوت ،نیاز به رشد و تکامل در یک فضای معماری منطبق بر خصوصیات خود دارند . جهت دست یابی به این هدف ،معمار باید از سویی فضا و خواسته های کودک امروزی را درک کند ، نیازها و مشکلات او را شناخته و روشهای برطرف کردن آنها را بیابد و از سوی دیگر باید به محیطی که کودک امروز در آن به سر می برد آشنا شود و آن را به خوبی درک کند . کودک به‌وسیلۀ ادراک حسی می‌تواند تجارب و اطلاعاتی از دنیای خارج کسب کند و برای سازگاری با محیط زندگی آماده گردد. هدف اساسی عمل ادراک حسی، شناسایی کامل محیط حقیقی است که انسان را احاطه کرده است. فایدۀ این شناخت آن است که شخص خود را برای سازش با محیطش آماده و رفتار خود را به اقتضای این شناخت تعدیل می‌کند. در این مقاله بر آنیم با رویکردی توصیفی و تحلیلی و در بستر مطالعات کتابخانه ای، نقش فرایند طراحی معماری در ادراک کودکان را مورد توجه قرار دهیم.