معماری معاصر ایران تحت تاثیر تحولات فکری ،اجتماعی ،سیاسی و تکنولوژی دچار دگرگونی های بسیاری در سده اخیرشده است.بعد از انقلاب با طرح دیدگاه ها و شعارهای خاص تغییرات و نوسانات زیادی را شاهد بودیم که با وقوع جنگ تحمیلی و شرایط بعد از جنگ شاهد معماری متفاوتی نسبت به قبل از انقلاب بوده ایم.در دهه شصت در سایه شرایط جنگ تحمیلی ،فرصتی برای ظهور و بروز تداوم جریان دهه قبل از آن پیدا نکرد.و عمده نظریات از دهه هفتاد شمسی به بعد رشد و نمو پیدا کرد.برگزاری تعدادی از مسابقات معتبر معماری ،منجر به فضای دیالوگ مابین معماران گردید که متفاوت نسبت به گذشته باعث ایجاد یک جریان رشد کننده در معماری ایران گردید. اما از دهه هشتاد ،معماري معاصر ایران در قالب يك زبان و بيان جهاني اين بار در كسوت تكثر گرايي و پذيرش زمينه‌هاي خلاق و بديع سعي دارد كه يك جريان باز و فرصت‌هاي تازه را فراهم سازد. در حال حاضر عصري شروع شده كه در آن همه ما به دنياي واقعيت‌هاي متنوع و متكثر عادت مي‌كنيم.همه در حال خارج شدن از حصارهاي امنيتي قبايل ، سنت‌ها و جهان بيني‌هاي خود و وارد شدن به تمدن جهاني هستيم كه به گونه‌اي كاملاً فراگير، كثرت گرا و پلوراليستي است. موج تازه ای از نسل سوم معماران ایران، هم سو با جریانات معماری معاصر، در حال شکل گیری است.به نظر می رسد نسل جدید پس از یک وقفه طولانی به خود آمده و با یک انرژی مضاعف سعی در جبران این عقب ماندگی فرهنگی دارد.آنچه روشن است چنین جریانات شتاب زده ای همواره همراه با خطاهای فاحش خواهد بود. . این نوشتار رویکردهای معاصر بر اثار منتخب جایزه معمار را مورد بررسی و مقایسه قرار میدهد.روش تحقیق در پژوهش حاضر به صورت توصیفی بوده است که در این راستا، در ابتدا چهارچوب نظری تحقیق، با مطالعه برروی اسناد و مدارک کتابخانه ای وسپس بررسی نمونه های شاخص معماری در این دهه و نحوه رویکرد آن ها مورد بررسی قرار میگیرد.