لویی کان معماری مدرنیستی بود که در دوران پست مدرن تاریخ گرا مورد تمجید فراوان واقع شده بود.آثار لویی کان در برهه ای از بحران معماری مدرن ظهور یافت که بیشتر معماران اعتماد بنفس و اعتماد خود به معماری را از دست داده بودند.رویکرد وی در اصل ((ساختمان چه چیزی می خواهد باشد؟))تعریف می شود.لویی کان نسل جوان معماران پست مدرن آمریکایی و اکثر معماران مشرق زمین خصوصا معماران ایرانی را وام دار خود کرده بود.وی در طرح هایش به این سوال برحسب فضا و خصلت پاسخ می گوید.وی با به کارگیری نحوه بیانی بسیار شخصی و شاعرانه دیدگاهش را تبیین می کند.لویی کان بیشتر از سایر معماران ،معماری را از منظر مکان ،ادراک می کند.ادراک معماری به عنوان نظام مصنوع در آثار کان اهمیت ویژه ای را داراست.وی معتقد به عملکردی بودن صرف معماری نبود و آن را نظامی ادراک شده می دانست.لویی کان معماری به عنوان تجلی و تجسد خصلتهایی فهم می کند که همزمان انسانی و طبیعی هستند و ساختمانهای او به این خصلت ها حضوری مادی و عینی می بخشد.و به یک فرمالیسم مشخص متمایل هستند.در این مقاله برآنیم با روش تحلیلی و توصیفی و در بستر مطالعات کتابخانه ای به بررسی ویژگی های معماری لویی کان و تاثیر او بر معماران ایرانی خصوصا دهه 40 و 50 که معماری نوگرای ایرانی رواج پیدا کرده بود بپردازیم.