دگرگونی های پرشتاب سال های آغازین سده ی بیستم، گویی ایرانیان و بسیاری از ملل های دیگر را غافلگیر کرد و جوامع بی آن که فرصت شناخت و تحلیل پدیده هایی تازه و درک پیامد های آن را پیدا کنند، با نیاز های تازه ای رو به رو گشتند که بسیاری از چهره های زندگی را دگرگون کرد و چنان شد که فرهنگ پویا و بالنده جامعه از رشد بازماند و اجتماع دچار گسیختگی و ناهماهنگی آشکاری در همه زمینه ها شد. نبود شناخت و آگاهی کافی از نیازهای تازه سبب شد تا این نیازها بی آنکه پاسخ مناسب خود را ـ که در بستر فرهنگ جامعه باشد ـ بیابند، در کالبد هایی نارسا و نابهنجار مجسم شوند. در این رهگذر تقریبا همه ی فعالیت های شهر با سرعتی کنترل نشده کالبد هایی خود به خود و نابسامان یافتند و بسیاری، حتی مفهوم شناخته شده دیرین خود را از دست دادند. شهرها به شکل نسنجیده ای گسترش یافتند.بافت شهر را پیکره های ساختمانی زشتی می ساختند که تنها زاییده ی یک نیاز کارکردی بودند و مفهوم گشودگی و متغیر بودن شهر به اشتباه ترین شکل، مجسم شد و لبه های نا آشکاری به شهر بخشید که هیچ جای آن تفاوتی را که نشان دهنده ی هویت شهری باشد، در خود نداشت. . در سال های اخیر وپس از فرو کش کردن تب سبک هایی که در دهه های اخیر و در دوران بعد از مدرنیسم رواج یافته بودند ، توجه به معماری انسان گرا به عنوان تولیدی که باید پاسخگوی نیازهای انسان در ابعاد مختلف باشد ، منجر به شکل گیری رویکردهایی شد که باعنوان پایداری در معماری مطرح شده است که به هیچ واسطه ای همان مسیری است که معماری بایستی در آینده نزدیک با آن دسترسی پیدا کند.این نوع معماری تداعی کننده احساس انسانها نسبت به طبیعت میباشد. امروزه، فرهيختگي جوامع، ديگر بر مبناي معيارهاي گذشته ارزيابي نمي شود. ميزان پايبندي جوامع به مسايل زيست محيطي و حفاظت از آن و بويژه در سالهاي اخير، رعايت اصول توسعه پايدار و حفظ تنوع زيستي يعني حفظ طبيعت و گسترش فرهنگ آن، معيارهاي اساسي براي ارزيابي رشد جوامع به شمار مي آيند.در این مقاله بر آنیم تا ضمن تعریف مختصر از توسعه پایدار و معرفی مضامین آن در بافتهای سنتی ایران به تشریح آینده شهرها با بهره گیری از توسعه پایدار بپردازیم.