انسان از زمان پیدایش بر روی زمین تقریبا با سرعتی نا محدود دائما محیط زیست را برای راحتی خویش تغییر داده است. انسان اوليه به حكم فطرت خويش به دنبال سرپناهي بوده كه هم احساس امنيت بيشتري كند و هم از خود در برابر شرايط نامطلوب محيطي و مخاطره آميز حفاظت كند. او در ابتدا به ساده ترين و طبيعي ترين راههاي ممكن متوسل مي‌شده است و ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﯾﺠﺎد ﺳﺮﭘﻨﺎﻫﯽ اﻣﻦ ﺑﺮای ﺳﮑﻮﻧﺖ، سعی داشته آنرا ﺑﺎ ﻣﺤﯿﻂ ﭘﯿﺮاﻣﻮن ﺧﻮد ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺳﺎزد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮای اداﻣﮥ ﺣﯿﺎت ﺧﻮﯾﺶ اﯾﺠﺎد ﮐﻨﺪ و درﺣﻘﯿﻘﺖ ﺷﺮاﯾﻂ ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ، اﻗﻠﯿﻤﯽ ﻧﯿﺰ در ﺷﮑﻞ ﮔﯿﺮی اﯾﻦ ﻓﻀﺎی زﯾﺴﺖ، دﺧﺎﻟﺖ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﯽ دارد .
اﯾﺮان ﺑﻪ ﻋﻠﺖ دارا ﺑﻮدن،ﭼﻬﺎر اﻗﻠﯿﻢ ﻣﺘﻔﺎوت ﮔﺮم وﻣﺮﻃﻮب، ﮔﺮم و ﺧﺸﮏ، ﻣﻌﺘﺪل و ﻣﺮﻃﻮب و ﺳﺮد، ﻣﻌﻤﺎریﻫﺎی ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ - به وﯾﮋه در ﻃﺮاﺣﯽ ﻣﺴﮑﻦ ﺑﻮﻣﯽ- ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﺎ اﻗﻠﯿﻢ ﺑﻮﺟﻮد آﻣﺪه ﮐﻪ در ﭼﻨﯿﻦ ﻓﻀﺎﻫﺎی ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ای، ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﯿﺮی ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺑﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮب ﺑﺮﻣﺤﯿﻂ را دارﻧﺪ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯿﺰان اﻧﺮژی ﻣﺼﺮﻓﯽ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻣﺤﻠﯽ، ﻣﻮﺟﺐ ﭘﺎﯾﺪاری ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺖ و اﻓﺰاﯾﺶ دوام ﺑﻨﺎﻫﺎ ﮔﺮدﯾﺪه اﻧﺪ .
از اﯾﻦ رو در اﻳﻦ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺳﻌﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ وﻳﮋﮔﻲ ﻫﺎي ﻣﻌﻤﺎري روستایی - ﺳﻨﺘﻲ اﻳﺮان در ﭼﻬﺎر اﻗﻠﻴﻢ ﻣﻌﺘﺪل و ﻣﺮﻃﻮب ، ﮔﺮم و ﺧـﺸﻚ ﮔـﺮم و ﻣﺮﻃﻮب و ﺳﺮد ﺑﺮرﺳﻲ ﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﻪ ارﺗﺒﺎط ﻣﻌﻤﺎري ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن ﺑﺮاي اﺳﺘﻔﺎده از اﻧﺮژي و ﭘﺎﻳﺪاري ﻣﺤﻴﻂ اﺷﺎره ﺷﻮد . در ﺑﺮرﺳﻲ ﺑﻨﺎﻫﺎي ﺑﻮﻣﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﺑﻬﻴﻨﻪ از اﻧﺮژي ﻫﺎي ﺗﺠﺪﻳﺪ ﭘﺬﻳﺮ همچون ﺟﺮﻳﺎن ﻫﻮا ، ﻧﻮر ﺧﻮرﺷـﻴﺪ و . . . در ﺳﺎﺧﺖ و ﺳﺎزﻫﺎ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎم ﺳﺎزﻧﺪﮔﺎن ﺑﻮده اﺳﺖ، ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺳﻌﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ ﺳـﺎﺧﺖ ﻛﻤﺘـﺮﻳﻦ ﺗـﺄﺛﻴﺮ ﻣﻨﻔـﻲ را ﺑـﺮ ﻣﺤﻴﻂ زﻳﺴﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.